éstes que antes pintaban outros
agora choraban saliba, as bágoas do teito...
Aquel rapaz de roturas de reloxo.
O tic, tac simultaneo cos latexos.
Ese reloxo que señala puñaladas.
Na tenda mercou unha coraza,
nesta escondeu os beizos.Estes xogaban o escondite e choraban,
a choiva e puñaladas, armadura.
Aire viciado, vellos latidos...
Cicatriz de río, océano de sangue,
ondas de puñal, lúa directora da osquesta.
Lúa fértil e violenta,
lúa de cara oculta suicida.
Era Cupido quen bagoaba as nubes,
hóspede de Galiza, na coraza sen chaves...
E cada vez choiva máis fría...
O corazón puñal de prata.
O seu arco nunha casa de empeño...
