Troski e o galo.

O Sol ensina a cara sorrinte tódalas mañás dende tempos inmemoriabeis. O vento azouta con po os seus ollos - nos tempos de sequía- para que nalgún mes despois, cando se vexa afectado por tal calumnia, vénguese cansado e escondéndose tras as nubes mentras descansa e se limpa.

Nos días que viñan os nimbos escondían ó Sol, emperador do ceo meses atrás e que días contados asomábase nalgún intre. Era agora o ambiente máis frío, húmedo e fértil. Os gatos vagabundeaban na rúa buscando autocares nos que agocharse, túneles nos que non se mollar e contenedores onde os ratos se esconderan. Algúns cans, tamén membros vitalicios da rúa, que estaban en busca e captura, empezaban a emigrar da cidade cara o campo nas zonas de gandería doméstica. Eran os valentes, xa que a maioría quedábase a vivir das sobras que proporciona a humanidade.

- Bendita cultura consumista. Ladraba algún can observador.

- Eu, dilecto amigo Tobi, creo que voltarei ó campo. Buscar faisáns mortos, cazar toupas e ratos e se hai sorte que me acolla algunha familia. Ladraba un amigo.

Xa mencionaba o profesor Charles Andersen Junior que "A cidade é o campo cuns productos antifertilizantes chamados asfalto e hormigón, pese a este invento as formigas viven nas terras de ausencia de humanos cos que tamén se adaptan" Esta frase daba vida a un gran parque da urbe na que paseaban no verán ricos animais acompañados dos seus donos. Troski, o can emigrante, que odiaba o progreso e revoltábase contra éxodo rural ruborizábase e apenábase ante eses cans que non precisaban das patas traxeiras para rascarse. Troski emigraba nun éxodo urbano sen retorno co Sol que non se amosaba. Cunha noite que caía máis preto no diario, Troski marchou canda un galo que atopou perdido nos camiños da emigración. Este galo era grande, orgulloso e nobre e escapara dun atentado que levara consigo a cinco irmáns seus.

- Como te chamas?

- Non o teño claro, na casa onde estaba chamábanme galo. Antes unha nena aplicaba o termo de "pollito", a verdade non recordo ben esa época. Eu son un ser impersoal. E ti?

- Chámome Troski, púxomo un rapaz novo que mencionaba a uns reis nuns días de frío seco. Fai algúns anos, despois volveuse malo e xogaba conmigo facéndome dano. Un día ladreille e ó día seguinte estaba solto eu nun lugar descoñecido.

O galo sorprendido ante as declaracións, movía as ás. Tivera medo ó principio por mor dun pausible ataque do ladrador. Dérase conta despois o galo de que o emigrante nunca cazara. As súas comidas eran de cidade: contenedores, restos das tendas, un pastel que a un neno lle cae, un ancián que lle rebana un anaco do seu alimento. Troski aventureiro e incapaz, a inconsciencia convertíano nun suicida.

- Parece que non entendes de caza. Por qué viñeches? Dixo o galo xa cas ás quedas.

- A verdade, non sei como gaña o estómago un ser de aquí. Vin animais que comen herbas. Eu consúmoas ás veces mais non me alimentan. Outros comen vermes, que noxo!

- Non vou ser eu quen che diga que comer!

- Teño curiosidade. E ti como chegaches aquí? Por qué camiñas e non voas?

- Marchei violentamente. Dende que nacín tivéronme na cadea. A miña única misión era cantarlle ó Sol que sae, el é moi ególatra e precisa da música para espertar. Eu Cantaba e canto ca primeira luz que boceta o horizonte de utópicos cores. Vivía atado nuns metros cadrados con paxaros asasinos que nos querían levar e matar. Planeaban enriba nosa. Din eses paxaros que non lles gusta o día porque se os galos non cantamos o Sol non sae, eiquí a razón de que nos persegan. Contaba o galo.

O galo volvía a mover as ás por momentos no relato da súa historia. O seu tono era fero e adornaba as palabras de vez en cando con algún grave ou agudo son. O galo falaba musicalizando os rexistros.

- Dedicáronse a ternos alí, nunha burbulla e en familia. A miña muller e eu non puidemos consumar o matrimonio pois separáronos galos de galiñas.

- Que persoas tan machistas! Volvía ladrar indignado o can.

- Quero dicir que eu non voo porque non quero, non son un charlatán que anda ca cabeza nas nubes como eses miñatos asesinos ós que non lle gusta o día. Falaba cantando o galo.

- Certo, pero aínda non me dixeches como fuxiches.

- Estaba a iso amigo, trémeme a voz ás veces e teño que facer descansos.

- Entendo...

O galo parábase a respirar de novo, o vento soplaba entre as árbores que agochaban os lamentos de oídos de animais que cazan. Os ollos redondos do paxaro voaban nos silencios que aproveitaba el para delirar. A triste realidade estampábaselle cando volvía a reanudar a conversa.

- A familia machista que me criou encerrado non tiña suficiente con separarme da dona, con encarcelarme... O días antes de fuxir levaron a un dos galos, que ven podía ser eu, a xunto tódalas galiñas. Un só profanando os diversos matrimonios familiares, aínda por riba era de fora. Todo isto para ter ovos que nos roubaban, así é como morrerei sen descendencia.

- Que mal me pinta isto de vir ó campo...

Troski, inquedo polo cambio de vida escoitaba o relato. A súa vida formárase no abandono e na utopía doutro mundo mellor. "Este mundo está embarazado doutro" adoitaba pensar para animarse. Agora, desamparado ante unha condición humana hospedada na cima dunha pirámide animal, debatíase entre o abandono a si mesmo, o suicidio e mesmo comer a ese galo que tantas veces xantara desplumado nalgún contenedor próximo a algún bar ou veciñanza. A súa ética frenábao, "non son un bárbaro" pensaba, o estómago animábao á barbarie. A choiva contaxiáballe o frío e provocaba nel unha tos discontínua.

O galo tomou a palabra:

- O campo é fermoso, de feito como vinganza mentras estiven na cácere non deixei que crecera céspede na miña cadea. ós homes encántalle pero non o merecen, destrózano...

- Os homes oprímennos e non nos deixan ser felices, ainos bos. Eu antes de ladrar era feliz e comía ben. A felicidade está en tódalas naturalezas, non entendo que non haxa harmonía.

- Eles son a raza máis forte, pero a min non me venceron, non! A mañá que viñeron cos coitelos a matarnos, colleron ós meus irmáns pero eu logrei escapar, conseguino. Aínda estou estasiado! Fíxeno sen voar, eles non merecen ver que os galos fai tempo que evolucionamos.

- Pobres vós os galos. Nacedes en contínua pena de morte para alimentar unha barriga...

-  A vida mesma…

Troski entablara os lazos dunha leal amizade, sentía lástima por esa vida encerrada e sen libertade. El, que sufrira nos tempos vencidos, choraba polo mal do seu novo amigo, ese amigo que non cazaría por ser civilizado. Porque o seu corazón volvía a latexar por amor e non por necesidade de existencia. O amor da amizade e dos vínculos, un amor ceibe nunha libertade condicionada e acadada ó escapar. Sentíase apaisoado mais o estómago seguíalle pedindo carne.

- E a onde vas a ir agora? Preguntou Troski, cómplice da situación do voador.

- Son vello, as plumas fan que se me mostre unha apariencia atlética pero non daría sobrevivido á vida. Asique voume vengar! Só me queda lástima de que o feito dos coitelos ocorrera pola mañá. Os meus irmáns lévanme pedindo tempo atrás que o faga, son eu o responsábel pero sempre me caeu ben.

- Facer que? Caer ben que? De que falas?

A ave mostrábase obstinada e orgullosa, miraba o ceo e tensa esbozábase a súa silueta. Íballe contar un gran segredo ó seu novo amigo.

- Xa cho dixen antes, cantámoslle ó Sol para que naza. Senón lle cantamos viviríades nas tinieblas.

- Empezo a pensar que sodes as criaturas máis importantes da humanidade.

- Teno por seguro. Somos a única ave xuntos ós pingüinos que non comimos a mazá da serpe que si comeu Adán. Algunha virtude tíñamos que ter!

- Non coñezo ós pingüinos. Ladraba o can.

- Pois cando o Sol se deite non volverá a nacer até que eu apodreza no meu leito, polo menos por aquí. Xa me dixo a estrela que só se levantaba polo meu canto. E ti, débesme mancar os ollos para que non vexa a primeira luz que obligue ó canto. Non será para sempre, só un castigo.

- Hai un anaco pensei en comerte, agora non me atrevo nin a morderche unha pata.

- Estou vello, é o meu maior desexo. De non asasinar o raio de luz que son os meus ollos, morrerei como unha víctima máis na base da pirámide.

- Está ben, pero non me apartarei de ti e protexereite dos furtivos.

- Non deixame só, despois de que o Sol se deite, cando esté soñando cegaremos o meu canto.

Troski nervioso e fiel. O galo egocéntrico e orgulloso. Vengativo e con rabia provocada nun vivir sen libertade. A fidelidade do can matou ós seus ollos, cando a escuridade nacía nese mundo, e a mesma fidelidade o convertiu nun irmán e nos ollos novos do galo. Non se contan os días que durou a noite porque os días os conta o Sol pero non sucedeu ese feito chamado alba até que un Esqueleto con plumas lambidas por un anoréxico can se atoparon nun prado a vista de miñato da noite. O can, Troski estaba ferido e fora gañado por un lobo que comera ó portadoz da luz. Curioso manxar o dese lobo que comeu a noite, e o orgullo que fixo anacos a cadea dun vello animal. Nos lares dos ósos, dos que nin o lobo nin o can xogaran, non medrou máis herba e o can ferido e con fame faleceu sen aprender a comer. Nas aldeas veciñas do claro de herba infértil contan aínda se fala desa alopecia da herba. Aínda se fala do claro na herba como cicatriz do Sol.

Rúa do individuo cego.

 Nimbos que rodean o meu prado
antes soeado, fértil e sagrado.
O sol alumea as nubes inflamables
que con auga sobreviven ó incendio.

As bágoas derrítense na condensación
e abrúmome seco e vello, escuro e frío.
O escondite do Sol apágame os ollos
no meu párpado cosido con duro ferro.

Paxaro que voa incompetente, cego.
Ás que non responden, o vento guía
como a vida que me golpea guinada
cun rumbo de brúxula sen frecha.

A cegueira tórnase branca e pura
no prado dunha nube de soedade.
Sentidos eran cinco na fermosa rula.
que canta sen voar, camiñar, sentir.

Pedras de bebés.

Ilustre tumor na miña doce vida
agochado con silencio, terra e herba.
Palabras mudas no campo e na eira.
O sacho crava o puñal no meu lombo.

Camiño entre punzadas de labradío
n chan fermoso de cor negro predominante.
No premio do traballo medran berzas
nas que soioza o ceo como un bebé.

O meu corpo é ferramenta, espora do mundo.
E nas ladeiras das montañas redondas
arrexúntase o po da xente do cotío.
As toses que interrumpen as palabras.

Nas ladeiras a terra é pedra afiada
que pervirte con dor o xogo da escalada.
Nas ladeiras unha pedra é avalancha
e a miña espora no mundo con fame debora.

Os paxaros cantan melodías da guerra
que a natureza reta, loita invencíbel.
Ó carón a miña ladeira vénceme despacio.
O meu ser derrúmbase fértil noutra vida.

Fervenza nos beizos

Pelo que adorna o teu rostro
de bicos potenciando sorrisos.
Respiras palpitando o corazón
que vive nun corpo durmido.

Conciencia que descansas nas apertas,
conciencia que é a alma da paixón
conciencia da fervenza de risa encadeada
iluminando unha escaleira sobre nimbos.

E soñas bondadosa e descansando
cas rosadas fázulas tersas e fermosas.
Respiras un bico que é linguaxe do amor
e un quérote extrovertido que inspiras.

A noite escura e deprimida non aparece.
A miña noite saboreando vida pervive
mentras eu esperto deliro estar en ti.
Meus ollos caen, e na divagación bicámonos.

Dentes con luvas.

Ríome da vida xoguetona
Da difusa beleza perceptiva
Dos astros de mirada plana.
Dos sentires, lápida de lona.

Os pulmóns amor respiran, impulsados,
de corazón rosado que coagula cego
nun ollar diminuto e tamén dividido.
Nas brétemas das pestañas comunicamos.

Ríome dos órganos xoguetones,
luvas de células impermeables
agochadas na beleza da Lúa, Sol
e dos sentidos, práctica do home.

A luz escoito mentras como.
Dentes que escoitan simpatías.
Beizos abertos. Escondite de rir
que mostra o sorriso que gosto.

Árbore que aúlla follas ó eco.
Sin sentidos da respiración
que un motor inmóbil amosa.
Simpático o caótico universo.

Vía Láctea.

Érguese na cea o rostro do banquete
con fame de sorrir e divisar estrelas.
Os puntos esquivos agóchanse nos nimbos
xoguetones, soñadores e valentes.

Inquedas elas. E fázula sonroxada
dun Marte lonxano de ollos tímidos,
e tan fixos e planos como as ás
dunha eléctrica bolboreta ou fada.

As demais estrelas durmen no vacío,
escuro túnel inmenso no que tenues
espertan un segundo de desexos.
A lúa, coa cara oculta de desafío.

A fría brétema palpita o meu desexo
de voar e delirar ao ver meu mundo
como imaxe da terra dos meus beizos
que tan lonxe acollo no meu peto.

Nun desliz dos sentidos que máis pesan
esperto nun mundo extraño pero cercano.
Meus petos son lubas das mans na xeada
e a bolboreta dos meus párpados ten présa. 

Incógnita i grega

Resplandece o Sol no ceo dos teus ollos
vivo e limpo, como a primavera que asoma.
E ti que te mostras, tan fermosa...

O herbal verde, e fugaz o berce noso
que bombea nas sabas núas da alma
como corazón latexante soños...

O cesped é o agarimo dos camiños
nos pasos andados e apertas doces.
e os bicos, tamén nosos, son linguaxe.

Fada iluminada que voas ó meu carón
e amor teces na miña pel de herba.
Escondido en ti, nas sombras e nas lúas.

Incógnita da María

O seu ollar era tímido e observador, como o dos gatos que se acurrucan nos recunchos observando melancolicamente mentras esperan un agarimo. O seu pelo indomable como o dunha musaraña do máis salvaxe oeste, este pelo non se batía en duelos a pistolas pero enrroscábase en nudos mariñeiros cas ondas salvaxes das húmidas duchas das mañás.

Na súa face tenra e pálida convivían dous beizos que escondían o marfil branco. Estes beizos xuntábanse e bicábanse nun armonioso e delicado gusto polo pracer das cousas. A súa melena, voluminosa e presente sempre, pingaba como as nubes que orballan as cidades horas, despois daquel baño de doces augas de cloro.

Ela vivía nun piso, acompañada dun mozo de coidados. Un mozo novo como nova era ela. Un mozo destes que falamos na xuventude "para toda a vida". Un mozo de matrimonio, un mozo de futuro. O sorriso amosábasell nos beizos na presencia deste rapaz.

Carme, que así se chamaba a rapaza, era estudante da cidade Catedral. Gostaba de ir á facultade preguntándose cuestións superfluas como: ¿Por qué as nubes que caen do ceo nos vales ás mañás non se aspiran para, na condensación, aforrar auga no mundo? ¿Por qué os pelos pínganme da mesma forma co pelo liso que rizo? A superfluidez da vida, os paseos das pequenas cousas, o horizonte racional dos pasos mecánicos. ¿ Por qué camiño sen pensar? Diría Machado que o camiño é feito camiñando pero os pes móvense en direccións simétricas. En ocasións, estes pasos, lévannos a lugares recónditos. Unha desas mañás que Carme paseara apareceu nun parque no que tódalas mozas se chamaban María e a facultade quedara metros atrás. Ó chegar alí dérase conta de que non chegaría á primeira clase polo que continuou camiñando nun nimbo subxacente, sen obxectivos claros. Como un miñato voando por voar, por ver o mundo que nos é esquivo. Por ver un horizonte aumentado e a lúa máis grande nas noites que os bebes son fecundados.

Carme, muller de figura esbelta e estatura media, distinguíase do mundo por un espíritu que a levaba a escapar da cárcere chamada popularmente rutina, esa concepción mental que nos obliga a non desfrutar da improvisación e de obligar ó corazón a latexar mecanicamente como camiñan os pes sen imaxinación, cun calendario destinado. O corazón de Carme funcionaba cun marcapasos emocional. E foi alá onde o veu a el, no parque onde tódalas mulleres se chaman María. El distante e apartado contemplaba como neste invernadeiro da cidade converxían tódalas personalidades xemelgas buscando unha fracasada rutina futura de sorrisos.

- María, quedaches onte con el?
- Si, María. Estivo bastante ben, creo que lle gusto.
- E logo?
- Bicámonos e acabamos facendo o amor.
- Cando volvedes quedar?
- Envieille hoxe un sms, xa me dirá. Non quero máis disgustos, non me vou ilusionar. Protexerei o meu corazón nun frasco de cristal e plomo. El non poderá facerme dano, o meu corazón está cómodo no ritmo que a un ciclista lle é estipulado pola gran masa chamada pelotón.
- Como se chama el?
- Mario
- Entón fará o mesmo!

O parque non estaba sempre ateigado como ese día. Dependía do estado de ánimo do Sol que no teito da terra quedara hospedado. Unha antiga lenda grega cita que a terra deixou de ser iluminada en tódolos lares cando a nosa estrela se enamorou da lúa, pois con tanta vergonza e medo que o delataban decidiu protexerse detrás desa cariña eternamente sonroxada. Agora, milenios máis tarde a lúa aínda esboza un sorriso de indirectas cara o Sol. El, escondido na súa cova, espera pacientemente anclado na soedade buscando eclipses. Carme tamén esbozaba sorrisos e o mozo desta alegrábase que fora tan forte como para proporcionarlle o impulso suficiente que provoca que un valente salga do pelotón ciclista. Un soño xuvenil dos vinte poucos anos. Eles sorrían alonxados das Marías e dos Marios, saltándose clases, bicándose nos árbores e desafiando ó Sol que algún día terá que aceptar o reto de amar, ese reto que dos valentes e da sorte.