Antiheroe

Camiñanto xuntos da man, nas burbullas da infancia.
No camiño que sorría, nos xogos que xuntaban.
E é o camiño agora empedreado e máis árido a cada paso

As pedras derrotadas dos recordos furan meus zapatos.
Os zapatos que levanto a prol da miña xuventude soñadora
E as pedras son máis afiadas a cada paso...

¿En que momento deixei ser neno?
Os recordos e as olladas, os demais nenos perdidos.
Como un capitán mergullo meu barco nas ondas

O meu barco máis endeble cada remada, máis infeliz e canso
Morreron e saltaron nenos, asaltaron xóvenes, prepáranse vellos.
E o fío da vida pendendo dunha navalla árida e neutra.

E escondo os xoguetes no baúl dos recordos
E escondo amizades patentes de olvidados xogos
Como un verso soño, como un neno río.

Anacos de burbulla esconden pedras, emancipación involuntaria.
Anacos... Idades... Barbas... Idade dos soños que rompen
Cristais entumecidos, caendo como a vida...

Heroes da supervivencia, heroes da rutina, da vida.
Persoas sen medos, sen bágoas que derramar a prol do corazón.
Heroes que aguantaron e se foron. Eu antiheroe do barco á deriva...

Compostela

Pobo de tempo dentro
versado en mil anacos,
con húmedas pedras e rústico sabor.
Con aromas de vento, con arelas de outono.

Con Marías, ilustradas no coñecemento social.
Con Marías, ilustres amigas das falas dos extraños.
Con cantigas, dos vellos namorados do romanticismo
Con cantigas, que choran a pobreza do bohemio.

Pobo do coñecemento e vangarda.
Do estudante de troula. Do Derbi pasado.
Da escrita galeguista e capital.
Pobo dos tintos e blancos, dos mil idiomas por mil camiños.

Pobo familiar con cidade, vila de cregos do turismo.
Da miña divagación e lamento, do choro endentado da sonrisa.
Meu pobo, meu lar. Miña comida dos abastos...
E camiñando choro as bágoas que caen do ceo.

Camiñar con resortes

Pisando cos zocos escachados camiñaba
Nas horas punta de aulas de estudo.
Os seus pasos acompasábanse co tempo
e este divagaba buscando a tarde noite.

Rapaza de pes fríos e camiñar miudiño.
De pelo de seda susurrante coma un resorte.
En superficie lisa un reloxo, nas pedras pasos de latexo.
Que camiñante máis irregular ela...

Eu fiquei na súa sombra no día
coma un Sol que prefire ser moucho.
Eu fiquei na súa espalda mollada
coma ondas de mar que marcan recordos.

Ela, unha mancha na area de marea baixa.
Eu, melancólico escupo auga
con lubas nos pes que ela molla.
Coa sombra perdida no luar dos meus ollos.

Taladro de paraugas

E sorrín nas letras que me torcían,
para afundir en parénteses os meus beizos.
Rosmaba a lareira ennegrecida polo fume...
Rosmaban meus pulmóns que tosían odio.

Sorrín por odiarte, hipócrita!
O luar da túa man semella unha cara escondida.
A pel da felicidade arañou a carne viva...

Choras, finaches de ledicia...
O meu doce sentir só come papilla.
Os paraugas choran aguxereados.
O teu taladro gotéame...

E segues xogando ó escondite...

Néboa de maio

Choraba ela na nebe,
os copos encerrábanlle a mirada.
Choraba ela na nebe,
os copos disolvíanse no seu ollar.

Así ocorreu. As esféricas pupilas menguaron.
A vista opaca e o reflexo, a súa cabeza,
fermosa ela; tecía as fotografías soñando.

Ánimo introvertido que ves por min.
Bágoas que son nebe... Nebe debuxada.
Nos pesadelos teimaba chover olvido.
Nos soños máis fermosos, contacontos...

Choraba ela na nebe,
os copos mirábana ensoñada.
Choraba ela na nebe,
os copos querían ser debuxados.
Choraba ela na nebe,
O calor derretiu a súa vida...

Árbore sen raíz

Atópome rodeado de montes.
A cordilleira me asoballa,
xa non sei por onde chora.
Ameazantes precipicios...

Finou a semilla que me fixo medrar,
a protección... O meu árbol solitario,
verde antes. É negro agora pola polución.
A miña face, un corcho deshidratado...
A miña cara, o espello da alma...
E todos límpanse nas miñas follas.

Medo teño de que as rochas me rompan.
O tallo caia, os montes me axifixien.
Teño medo da miña alma mais das pupilas.
Dos traseúntes. Da pompa escachada...

Os montes están a piques de caer.
Son un amazonas máis, sociedade!
Xa quebrei, transeúntes?

véxome cego e só...
Véxome no espello dun vampiro!

Instrumento en leite

O frautista de Hamelín versa o meu soneto.
Falso todo. Da nada e apoteósico persigue ratos.
Da frauta verso. Do amor inconsciente...
E na música estaba o antídoto do queixo...

Ratos amantes, buracos escuros. A vida...
E ulen o latexo branco da leite curada.
Saltan dous pequenos. Queridos e fiados.
Pisadas fortes. Medo, acordes dun violín no vento.

E os dous ratos namorados aboríxenes no xeo.
Animais disecados e suicidas, primarios...
Oxidados no medo, na falta de latexo.

O queixo como un corazón, primario!
E morte nas pisadas, lúa da necrofilia.
Cara oculta do amor. Porque, ratos como persoas aman e odian no recordo.

Pompas de sociedade

A tolemia do río me perseguía,
os versos afables eran pescados.
Preocupábame o son que latexaban.
As palabras que se comen burbullas...

Bágoas que seducen con música,
todo son claves de sol nun río contradictorio.
A miña lingua de escamas torcía, o brillo da noite tamén...
As palabras dobraban, algunhas, en burbullas...

Escama trabada, e que difícil é ser peixe.

Tecendo os seguintes fíos me atopo.
Os fíos nos que ficarei, nos que buscarei.
O fío no que estamos picando, sociedade...
Xerxei de lá, miña vida. Cantos laberintos.
E as burbullas que comen palabras...

Pel de noz

E a nube se fixo ceo.
O resplandor, escuridade.
Platón e a caverna, negro...

Falo de corazóns que voan
de bolboretas asasinas por beleza.
Falo da pel dunha noz sensible.
Dunha noz da fala que me atraganta.

- Cobardía. Porque non xogas ó escondite
co latexo do meu motor móbil?

O sal con auga é rugosa como esa pel.
Esa pel de muller. De extraña, de esposa...
Esa pel de noz que estalou na miña gorxa...
Esa rugosa pel que escureceu a caverna...

Ocupas

Cuartos desertos que choran bágoas nas ventás.
O solpor, na miña frente, tamén choromica...
As ventás iluminan a habitación do ocupa.
A escuridade está na alma só na longa noite.

Ocupa que se ergue
Desespereación silenciosa.
Parloteo no cubo, con el...

Porque a ventá que chora
veu caer o corazón pola fiestra, ata pechala...

Porque el é un cadáver
caído e chorado con barba no motor do sangue
Porque aínda lle rasca...
Porque ocupa soedade, sáciase nela...

Pola mesma razón, sen ter que ver
O correcamiños velozmente nunca é capturado.
Pola mesma razón non para de chover
e os claros son oasis de fortes doses de dopamina...

Fría plata tic tac

Aquel rapaz xa non regalaba os beizos,
éstes que antes pintaban outros
agora choraban saliba, as bágoas do teito...

Aquel rapaz de roturas de reloxo.
O tic, tac simultaneo cos latexos.
Ese reloxo que señala puñaladas.

Na tenda mercou unha coraza,
nesta escondeu os beizos.
Estes xogaban o escondite e choraban,
a choiva e puñaladas, armadura.

Aire viciado, vellos latidos...
Cicatriz de río, océano de sangue,
ondas de puñal, lúa directora da osquesta.

Lúa fértil e violenta,
lúa de cara oculta suicida.

Era Cupido quen bagoaba as nubes,
hóspede de Galiza, na coraza sen chaves...
E cada vez choiva máis fría...
O corazón puñal de prata.
O seu arco nunha casa de empeño...

A lúa nova non é vermella esta noite,
os poros do amor non respiran...
O rei xadrez manda apagar o lume.
A lúa chea, lástima, ferida e queimada...

Na miña alma cravos e estacas.
No meu espírito alba de bágoas.

E pensar que no rei da táboa
Manda otro rei que domina o xadrez...
Pregúntome cantos reis haberá por riba.
Pregúntome cal é o rei que matou a raiña!

Romántico suicidio do corazón etílico

Barroquismo esaxerado
dun amor esperado,
dunha lápida perdida
causada pola ira...

Etílico alcohol de parede rugosa
que o corazón imprime un corazón de mocosa.

Suicidio mental dun reloxo perdido.
Suicidio mental co que me rompo e lastimo.

Romántico barroco por fin, contramestre pide lume.
Romántica desafinada guitarra, cantante impune.
Romántico, éste, desarraigado da lápida de fume.

Bailando o último verso o violín canta só...

Dalí brando e deformado

Pasado, presente, futuro.
Colgan do péndulo
balanceándose.

É esta a vida
que busca o que é ouro...
Pérdese e lastímase
e case nunca pasa nada nel.

É a lá que armamos.
O vestido que creamos,
os recordos que pronto amamos...

Blanco, gris e vermello.
Negro, malva e sempre escuro.

Vida é o primeiro.
A soledad, eterea,
do burato negro
balancéase no duodécimo.

A alma canta dous versos...

Baixo un acorde de guitarra escondíanse as bágoas en colición con cemento puro que as nubes regalaban as persoas. Chamábase, emoción. Unha en particular. A emoción de poder estar tristes, contentos quizais por unha gran alegría. O que expresaban esas bágoas eran a inestabilidade emocional. As persoas que recolleran moitas destas gotas vivirían unha vida camiñando sobre unha cordilleira. Algún gardou tantas que mesmo o Himalaia subio.

Gozaban de gran prestixio éstas, pois os momentos máis felices escondían. As demais persoas simplemente vivían unha vida de emoción regular e raramente alcanzando o efímero pico da felicidade plena. Moitas desas persoas, ademais, conseguían lágrimas negras pintadas de branco con adicción. Buscaban a autodestrucción como modo de alcanzar o pico máis alto.

Un día estaba na miña ventana divisando como esas bágoas caían. Nos tempos antigos ninguén se protexía delas, agora algún utilizaban paraugas para evitalas. Aquí en Galiza somos ben receptores de inestabilidade. A miña ventá me protexe, a miña burbulla de hormigón me sube ata onde non poden verme. O saír de ahí... Só son un máis. Unha ovella que pasta en busca de herva, unha ovella que busca non ser azotada co escuro sainete do castigo...

A miña ventá me protexe, a miña lá se vende. Podo ver dende a miña ventá como todo o mundo busca un paraugas. Vexo que a auga cae sobre acantilados de hormigón cando é intensa na súa chamada a inestabilidade...

- Posme 5 quilos de Cordeiro? Preguntan no mercado

- Por suposto, son 15,80...

A conversación segue e non somos distintos. Algún día nós seremos comidos. Agora mesmo o estamos sendo.

Mentras tanto, a ventá seguía pechada. O mercado como a choiba estaban na súa máxima expresión. Eu fixabame nela. Nunca fermosa rapaza de pelo encrespado, de coleta bailarina e de pasos musicais. Fixeime nela porque non levaba paraugas. Porque estaba sentada na rúa pedindo cartos, quizais para drogas non o sei, e baixo os seus ollos o seu ensombrecido rostro indicaba insomnio. Os seus dentes falta de aseo. O seu rostro, semitapado por un chubasqueiro, complicidade. Aquela rapaza perderalle o medo as bágoas, a consumiran. Aquela rapaza estaba morta e ninguén puido salvala...

A mente, suicida e pobre.

O pracer, singular quizais.

O amor, como unha bolboreta move as ás e non sabemos a onde vai parar.

Nesas vivía aquela pobre moza. Nunha vida repleta de rutina na que todos lle dicían que debía facer. Nesas vivía esa pobre rapaza de ollos caídos, sonrisa perpetua e dentes afilados. Buscaba simplemente a felicidade o amor como cocaína. O éxtase da sensación.

Pobre rapaza ela, falaban os vellos. Pobre nena que dunha sobredose non volveu a abrir os ollos.

Vendas de gato

A venta susurraba silencio nos seus ollos. A súa maquiavélica mente permitía pensar sen sentidos.

A túa boca me susurraba un silencio, un bico. Un látigo de sabiduría. Un látigo de coñecemento do mundo. Un látigo porque lle doía saberse dominada.

A venda non caía, as persoas necesitaban ver. A venda non caía... Tras ela, olvidábame de ti.

E penso logo existo, coñécete a ti mesmo. Ollos que mans non vían para arrancar tal venda.

No fondo coñézome, coñézote. No fondo coñecémonos. Nese escuro fondo que ninguén ve. Sabemos que estamos encerrados, nunha xaula quizais. Sabemos que a armonía non existe. Que somos tigres sociais que morden por dominar, que se asocian para dominar. Tigres cun poder de devastación maior. Somos tigres nunha xaula da que non podemos saír...

E o pobre e pequeno gato, cas súas pupilas, nos contaba ese mundo...

Fría plata, as súas palabras

A rapaza perdeu o norte... O seu pelo escuro, a súa bágoa encaprichada. A soidade permanente da alma que tiña encerrada. Era ela un páxaro sen luz e por momentos cego. Era unha pulseira, un nome. Un número co que a marcaron coma a todos, igual que as vacas...

Ninguén entendía a aquela rapaza que voaba nas bolboretas, que choraba cas apertas e que cosía corazóns de lá branca en robustas paredes de frío metal...

Unha muller perdida. Cunha brúxula nun barco, con máis dun capitán de guía. Aquelas catro brúxulas que marcaban catro direccións. Aquel indicador que perdeu o norte. Son agora tres.

Esta nena acaríciase o pelo, mira a estrela polar buscándoo. Mira e divisa por riba das ondas que trae o mar. O corazón do norte cosido con lá vermella...

Os seus beizos, un bico...
A súa tela un latido.
As ondas do mar fortes,
Son elas, buscan o pobre...

E a estrela, fugaz, desaparece.
Efímera esta a felicidade.
O navío perdido que perece
As ondas deboran a lá.
Muller perdida, corazón roto.
A busca-las indias...

E ela se incorpora na area, onde divisa as estrelas.
E nela brota un Tsunami, onde divisa a súa perda...
E a lá romperá o ser cosida!

Bububú

Escaparate inocente evaporado
de líquidos efervescentes
de accesos, pinares e ensanches
Envoltorio dun corpo estragado.

Papel de parede áspera con lume
albornoz interior, lana vermella
flúen os cores, o fío miña vena.
O cadaver, un suspiro. A vida non respira...

Madeira en po, silueta de xiz branco.
Bolboreta deanvulante. Move as ás.
Bolboreta dun día, o frío vento sopla.

Tic, tac... Nada. Tic, Tac... Nada.
Puntos suspensivos, motor vermello.
Emocións mecanizadas, Tic, tac... Vida.

Respirando

Cantábame o oido entre susurros e berros, entre picos e montañas. Entre burbullas e trozos de pedra que provocaban feridas na miña cara, esa a que chaman a imaxe da alma...

Un soneto de amargura, unha telearaña perdida. Unhas gafas de mundo. Unha muller propaganda de amor maldito, entendida polos que non entenden, por tolemia dun anuncio subliminal que non existe. Quixera as gafas...

Pídenme que me sente, a acústica sería mellor así. Ela cántame entre susurros e aullidos. Ela cántame, non tardará en deixar de facelo...

Ese que me choraba antes,
ese que me apagaba as velas,
ese que suspirou a derradeira.

Preocúpame a vez o tempo, non o de maña. O divagar das horas. Grandes filósofos din que este pasa máis despacio cunha respiración acompasada e tranquila. Preocúpame que o tempo pase, que esa dulce melodía se apague como o lume que apaga a cera, que nos deixa na máis absoluta escuridade porque nesta alma, como mostra a súa imaxe chamada cara, tempo atrás quedamos sen luz eléctrica...

Intentando sorrir atopei un forte soplido, ese feito provinte do inferno.

03

Janis

Vivía eu obsesionado co seu caderno, a súa vella libreta de invencións que a súa mente maquiavélicamente creaba. Nunha páxina do periódico disfrazaba as nosas historias. 
Cada día un novo artigo, eran os anos vinte e o seu caderno víñase a chamar "Emulando a Joyce" e debaixo da cabeza, o título do diario oculto da vida. Como xa dixen antes, escondida nas metáforas máis fermosas do percorrido da súa alma.

17 de Abril de 1921.

Unha folla que se balanceaba co vento. Parecía que bailaba...

Atópome en Francia, Paris. Bótovos de menos a todos, Clara está aquí conmigo, estoulle a dar leite e as sobras da miña comida. Atópase degustando. Eu acabo de erguerme, de soñar... Quérovos dicir algo. Coma sempre...

Os nenos, de pequenos, xogan as agachadas. As estrelas fugaces causan en nós dexesos. A escuridade oculta os corazóns. O meu e o teu, as estrelas o iluminan esta noite. Os nenos que somos, que xogamos. Sentir dun vento apagado polo soplido da realidade. Soños de auganeve sen definir dun amor sen comezar. O rapaz chora, o rapaz chora. Tócache pandar e aínda non me atopaches...

O vento chora a miña música, a miña cabezada, os meus soños. A bagoa que lastimo na robusta parede dun castaño. As follas caen, soplamos para erguelas...

Así acababa o seu artículo de hoxe, enmarcaba un flas-back clásico... De pistolas ruíns que perforaban as almas. Eran esas balas bicos sen dono. Bicos perforadores nun corazón equivocado que debía ser cambiado. Sinceramente, non entendo de que falaba...

Nada de iso importaba, as bagoas choraban máis ca onte. A margarida nun quérote ou nun rotundo non tornaba a afirmación. A lúa e o Sol competían polo seu dominio. Era como a loita entre os soños e a realidade, as preguntas sen resposta dun orador confuso que guía ovellas contra o idealismo. A perforación de soños enfrascados nun perfume do que nunca me chegaba unha sobredose, o perfume que gustaba. A lúa estaba chea e o rapaz choraba. Un rapaz que cantaba a lúa o que non lle proporcionou o Sol...

A margarida quedábase xa sen doces pestañas brancas. Que facilidade a de romper corazóns cando temos moitos. O perfume dirixíase a lúa, mentras tanto, Neruda pedía silencio porque incluso cando calabas... gústabasme...