Falso todo. Da nada e apoteósico persigue ratos.
Da frauta verso. Do amor inconsciente...
E na música estaba o antídoto do queixo...
Ratos amantes, buracos escuros. A vida...
E ulen o latexo branco da leite curada.
Saltan dous pequenos. Queridos e fiados.
Pisadas fortes. Medo, acordes dun violín no vento.
E os dous ratos namorados aboríxenes no xeo.
Animais disecados e suicidas, primarios...
Oxidados no medo, na falta de latexo.
O queixo como un corazón, primario!
E morte nas pisadas, lúa da necrofilia.
Cara oculta do amor. Porque, ratos como persoas aman e odian no recordo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario