Fermosa i grega.

Movía os dedos encantados, entrelazados

e chiscando no aire sons de frautas. 
Pechaba as pestañas nos segundos

marcando compases dos sons creados.

Os seus beizos bicaban a orella miña

suspirando letras na companía de notas.

Abrazábame o seu corazón corpo a corpo

unidos como un imán infinito.

O seu sorriso contaxioso erguía ao vento

que inundaba o meu corpo de danzas

de amor letrado en bicos e sorrisos,

en apertas, en miradas, nela...

O seu pelo movíase co vento infinito.

Música natural que bailaban as follas

que caían nun outono de xeo, e cálido

pola música dos seus dentes felices.

Natureza artificial.

 
O vento, valente, cántame forte e alto.
O aire non penetra as entrañas miñas
nas que a semilla xace no leito de formigón.

Os meus beizos non bican na noite escura,
a miña árbore non nace enterrada e fría.
As bágoas que canta o vento non son fértiles.

Cos ollos olleo oíndo vehículos en negro
aterrado nun campo artificial, xeado e podre.
E a miña alma escapa fuxindo de ollos cegos.

A realeza do delirio.

Con ollos cálidos e sorriso tenro durmía a súa face no meu ombreiro, acomodada e no limbo entre a realidade e o delirio da noite. A miña cabeza, unha histórica montaña rusa emocional dáballe voltas esta vez á felicidade da companía, da parella. Os meus ollos atopábanse perezosos, con ganas de soñar e agochaban as pupilas da realidade pouco a pouco. Atrás quedaban bágoas da incompresión dunhas nubes que bloqueaban a mente cunha néboa difusa, razoamentos infundados por unha paranoia sen máis razón ca do amor total, pois latexan amor. Adiante quedaba o eterno presente que nunca escapa e ela: unha flor que me agarimaba nunha aperta infinita. Como no balanceo dunha hamaca os meus pálpitos relaxaban a esa muller que conmigo estaba. A miña nena, muller da que formaba e formo parte. Rapaza dos meus soños soñando xuntos. A miña rapaza real

- Quérote, susurraba entre o silencio.
- Eu tamén. Respondía.

As mans unidas sen aneis pero cun compromiso feroz. Os corpos rozándose mutuamente, os sorrisos percibidos na escuridade polo estudio inconsciente que provoca o amor. O coñecemento dunha parte de ti, dun anaco do máis profundo do teu ser que coida nun compromiso de felicidade. Como os paxaros, os soños xogaban a voar, deliraban voando metras se escondían da realidade á que quizais relaman. Esa realidade que nos durmía sorrindo.

Os meus ollos no limbo, a miña cara na súa. O meu soño co seu respirando acompasadamente, nunha melodía que dotaba como único compás ó aire que os nosos pulmóns improvisaban. Nun movemento musical, o volume aumentou. A súa cara xirou fronte á miña. Os nosos beizos atopábanse a dous centímetros, consciente e inconscientemente queríamonos. Achegámonos da mesma forma que nos atopamos, co impulso que da querer, ata xuntas os nosos beizos, ata durmir bicándonos. Nalgún lugar un paxaro axitaba as ás mentras nós xuntos e pegados respirábamos.

Incógnita i grega II

 
Amor con corazón que palpita
na libre cadea de duras costelas.
Amor do fermoso bico que mira
os beizos fusionados da alma.

Inventa memorias meu pensamento,
futuros paranoicos e imposibles
Inventa tolemias meu pesadelo
nas orellas drogadas do cerebro.

Nos parques voando fuxen andoriñas
lamentándose da próxima fría choiva.
Medo ó vento e tempo que desafía
mentras eu emigro na fusión de seres.

Con ela libremente canta o meu motor
que corazón se chama, que voa infinito.
Con ela emigro e hospédome na razón
dos bicos de sorrisos dunha aperta.

Con ela olleo o mundo fértil e circular.
O seu aroma, o seu pensamento, o seu aire
que respira a extremidade chamada man.
os meus ollos eclipsados na mirada súa.

Con ela alzan as ás andoriñas erguidas
que nos levan fácil co vento acompañante
que move os beizos pegados na cima
E amamos eses ollos que coloreamos no ceo.

Mar de cadeas

"As augas con marea axitada agoiran fortes cambios nos tempos” comentaba Alexandre, antes de marchar á firma dunha herdanza dun tío sen fillos, mentras sorría. Xa pasaran meses daquel día e a mirada de Xulia agochaba a tristeza e morriña que sentía por aquel amor que deixara un embarazo e mil soños que o medo trastornaba.

Dende aquela, nas tardes, Xulia sentábase na cima dun montículo que escondía o areal, mirando a nebulosa que tapaba o horizonte infinito do mar mentras choraba. El, que viaxara nos meses anteriores polos cabos que a árbore xenealóxica deixa, só falaba coa súa muller con cartas e moi de vez en cando no teléfono. A ausencia de Alexandre provocaba en Xulia un agoiro que obrigaba ó corazón a tomar as cadeas da conciencia. Unhas cadeas que entorpecen a música que soa nas almas tranquilas.

- Alexandre chamou hoxe fai un anaco, non volve esta semana tampouco. Dixo o pai.

- Non entendo nada, existen avións e barcos rápidos e só iba a firmar un papel. Por qué non volve?

- Nada, atopou un traballo moi ben remunerado. Os cartos nunca veñen mal Xulia.

Son os pais os que máis protexen as melancolías dunha filla. Os que mellor saben ler as bágoas que éstas destilan, moitas veces disfrazadas. O rostro deste pai era o de un home curtido no traballo no que se sostera para non sucumbir ante a vida. Esta persoa comprendía a Alexandre cun corazón partido polas balas que vertían os ollos de Xulia. Uns ollos que o pálpito do corazón controlaba.

Algunhas noites dende os países lonxanos Alexandre berraba os sentimentos que sentía nos bicos que compartía con Xulia, nos ollares que lembraba a súa memoria. Pensaba nese fillo que iba nacer dun amor de soñadores mozos novos. Alexandre, temía non volver nunca…

Meses despois, no luar que anunciara o nacemento do primoxénito, Alexandre non estaba no hospital. A cabeza de Xulia, a cal estaba perdida por un corazón que asoballaba á razón, amaba a ese home emigrante mais pensaba que iso rompérase nel. O cárcere do seu traballo e dos cartos o ausentara e Xulia temía que aquel amor tamén emigrara por unhas cartas que nos últimos meses chegaran a contagotas. Nun parto doloroso o fillo, que iba levar por nome Ramón, sucumbiu no esforzo de nacer por un cordón umbilical que aforcara os soños que xa voaban como as bolboretas na búsqueda do néctar nun prado sen flores.

Troski e o galo.

O Sol ensina a cara sorrinte tódalas mañás dende tempos inmemoriabeis. O vento azouta con po os seus ollos - nos tempos de sequía- para que nalgún mes despois, cando se vexa afectado por tal calumnia, vénguese cansado e escondéndose tras as nubes mentras descansa e se limpa.

Nos días que viñan os nimbos escondían ó Sol, emperador do ceo meses atrás e que días contados asomábase nalgún intre. Era agora o ambiente máis frío, húmedo e fértil. Os gatos vagabundeaban na rúa buscando autocares nos que agocharse, túneles nos que non se mollar e contenedores onde os ratos se esconderan. Algúns cans, tamén membros vitalicios da rúa, que estaban en busca e captura, empezaban a emigrar da cidade cara o campo nas zonas de gandería doméstica. Eran os valentes, xa que a maioría quedábase a vivir das sobras que proporciona a humanidade.

- Bendita cultura consumista. Ladraba algún can observador.

- Eu, dilecto amigo Tobi, creo que voltarei ó campo. Buscar faisáns mortos, cazar toupas e ratos e se hai sorte que me acolla algunha familia. Ladraba un amigo.

Xa mencionaba o profesor Charles Andersen Junior que "A cidade é o campo cuns productos antifertilizantes chamados asfalto e hormigón, pese a este invento as formigas viven nas terras de ausencia de humanos cos que tamén se adaptan" Esta frase daba vida a un gran parque da urbe na que paseaban no verán ricos animais acompañados dos seus donos. Troski, o can emigrante, que odiaba o progreso e revoltábase contra éxodo rural ruborizábase e apenábase ante eses cans que non precisaban das patas traxeiras para rascarse. Troski emigraba nun éxodo urbano sen retorno co Sol que non se amosaba. Cunha noite que caía máis preto no diario, Troski marchou canda un galo que atopou perdido nos camiños da emigración. Este galo era grande, orgulloso e nobre e escapara dun atentado que levara consigo a cinco irmáns seus.

- Como te chamas?

- Non o teño claro, na casa onde estaba chamábanme galo. Antes unha nena aplicaba o termo de "pollito", a verdade non recordo ben esa época. Eu son un ser impersoal. E ti?

- Chámome Troski, púxomo un rapaz novo que mencionaba a uns reis nuns días de frío seco. Fai algúns anos, despois volveuse malo e xogaba conmigo facéndome dano. Un día ladreille e ó día seguinte estaba solto eu nun lugar descoñecido.

O galo sorprendido ante as declaracións, movía as ás. Tivera medo ó principio por mor dun pausible ataque do ladrador. Dérase conta despois o galo de que o emigrante nunca cazara. As súas comidas eran de cidade: contenedores, restos das tendas, un pastel que a un neno lle cae, un ancián que lle rebana un anaco do seu alimento. Troski aventureiro e incapaz, a inconsciencia convertíano nun suicida.

- Parece que non entendes de caza. Por qué viñeches? Dixo o galo xa cas ás quedas.

- A verdade, non sei como gaña o estómago un ser de aquí. Vin animais que comen herbas. Eu consúmoas ás veces mais non me alimentan. Outros comen vermes, que noxo!

- Non vou ser eu quen che diga que comer!

- Teño curiosidade. E ti como chegaches aquí? Por qué camiñas e non voas?

- Marchei violentamente. Dende que nacín tivéronme na cadea. A miña única misión era cantarlle ó Sol que sae, el é moi ególatra e precisa da música para espertar. Eu Cantaba e canto ca primeira luz que boceta o horizonte de utópicos cores. Vivía atado nuns metros cadrados con paxaros asasinos que nos querían levar e matar. Planeaban enriba nosa. Din eses paxaros que non lles gusta o día porque se os galos non cantamos o Sol non sae, eiquí a razón de que nos persegan. Contaba o galo.

O galo volvía a mover as ás por momentos no relato da súa historia. O seu tono era fero e adornaba as palabras de vez en cando con algún grave ou agudo son. O galo falaba musicalizando os rexistros.

- Dedicáronse a ternos alí, nunha burbulla e en familia. A miña muller e eu non puidemos consumar o matrimonio pois separáronos galos de galiñas.

- Que persoas tan machistas! Volvía ladrar indignado o can.

- Quero dicir que eu non voo porque non quero, non son un charlatán que anda ca cabeza nas nubes como eses miñatos asesinos ós que non lle gusta o día. Falaba cantando o galo.

- Certo, pero aínda non me dixeches como fuxiches.

- Estaba a iso amigo, trémeme a voz ás veces e teño que facer descansos.

- Entendo...

O galo parábase a respirar de novo, o vento soplaba entre as árbores que agochaban os lamentos de oídos de animais que cazan. Os ollos redondos do paxaro voaban nos silencios que aproveitaba el para delirar. A triste realidade estampábaselle cando volvía a reanudar a conversa.

- A familia machista que me criou encerrado non tiña suficiente con separarme da dona, con encarcelarme... O días antes de fuxir levaron a un dos galos, que ven podía ser eu, a xunto tódalas galiñas. Un só profanando os diversos matrimonios familiares, aínda por riba era de fora. Todo isto para ter ovos que nos roubaban, así é como morrerei sen descendencia.

- Que mal me pinta isto de vir ó campo...

Troski, inquedo polo cambio de vida escoitaba o relato. A súa vida formárase no abandono e na utopía doutro mundo mellor. "Este mundo está embarazado doutro" adoitaba pensar para animarse. Agora, desamparado ante unha condición humana hospedada na cima dunha pirámide animal, debatíase entre o abandono a si mesmo, o suicidio e mesmo comer a ese galo que tantas veces xantara desplumado nalgún contenedor próximo a algún bar ou veciñanza. A súa ética frenábao, "non son un bárbaro" pensaba, o estómago animábao á barbarie. A choiva contaxiáballe o frío e provocaba nel unha tos discontínua.

O galo tomou a palabra:

- O campo é fermoso, de feito como vinganza mentras estiven na cácere non deixei que crecera céspede na miña cadea. ós homes encántalle pero non o merecen, destrózano...

- Os homes oprímennos e non nos deixan ser felices, ainos bos. Eu antes de ladrar era feliz e comía ben. A felicidade está en tódalas naturalezas, non entendo que non haxa harmonía.

- Eles son a raza máis forte, pero a min non me venceron, non! A mañá que viñeron cos coitelos a matarnos, colleron ós meus irmáns pero eu logrei escapar, conseguino. Aínda estou estasiado! Fíxeno sen voar, eles non merecen ver que os galos fai tempo que evolucionamos.

- Pobres vós os galos. Nacedes en contínua pena de morte para alimentar unha barriga...

-  A vida mesma…

Troski entablara os lazos dunha leal amizade, sentía lástima por esa vida encerrada e sen libertade. El, que sufrira nos tempos vencidos, choraba polo mal do seu novo amigo, ese amigo que non cazaría por ser civilizado. Porque o seu corazón volvía a latexar por amor e non por necesidade de existencia. O amor da amizade e dos vínculos, un amor ceibe nunha libertade condicionada e acadada ó escapar. Sentíase apaisoado mais o estómago seguíalle pedindo carne.

- E a onde vas a ir agora? Preguntou Troski, cómplice da situación do voador.

- Son vello, as plumas fan que se me mostre unha apariencia atlética pero non daría sobrevivido á vida. Asique voume vengar! Só me queda lástima de que o feito dos coitelos ocorrera pola mañá. Os meus irmáns lévanme pedindo tempo atrás que o faga, son eu o responsábel pero sempre me caeu ben.

- Facer que? Caer ben que? De que falas?

A ave mostrábase obstinada e orgullosa, miraba o ceo e tensa esbozábase a súa silueta. Íballe contar un gran segredo ó seu novo amigo.

- Xa cho dixen antes, cantámoslle ó Sol para que naza. Senón lle cantamos viviríades nas tinieblas.

- Empezo a pensar que sodes as criaturas máis importantes da humanidade.

- Teno por seguro. Somos a única ave xuntos ós pingüinos que non comimos a mazá da serpe que si comeu Adán. Algunha virtude tíñamos que ter!

- Non coñezo ós pingüinos. Ladraba o can.

- Pois cando o Sol se deite non volverá a nacer até que eu apodreza no meu leito, polo menos por aquí. Xa me dixo a estrela que só se levantaba polo meu canto. E ti, débesme mancar os ollos para que non vexa a primeira luz que obligue ó canto. Non será para sempre, só un castigo.

- Hai un anaco pensei en comerte, agora non me atrevo nin a morderche unha pata.

- Estou vello, é o meu maior desexo. De non asasinar o raio de luz que son os meus ollos, morrerei como unha víctima máis na base da pirámide.

- Está ben, pero non me apartarei de ti e protexereite dos furtivos.

- Non deixame só, despois de que o Sol se deite, cando esté soñando cegaremos o meu canto.

Troski nervioso e fiel. O galo egocéntrico e orgulloso. Vengativo e con rabia provocada nun vivir sen libertade. A fidelidade do can matou ós seus ollos, cando a escuridade nacía nese mundo, e a mesma fidelidade o convertiu nun irmán e nos ollos novos do galo. Non se contan os días que durou a noite porque os días os conta o Sol pero non sucedeu ese feito chamado alba até que un Esqueleto con plumas lambidas por un anoréxico can se atoparon nun prado a vista de miñato da noite. O can, Troski estaba ferido e fora gañado por un lobo que comera ó portadoz da luz. Curioso manxar o dese lobo que comeu a noite, e o orgullo que fixo anacos a cadea dun vello animal. Nos lares dos ósos, dos que nin o lobo nin o can xogaran, non medrou máis herba e o can ferido e con fame faleceu sen aprender a comer. Nas aldeas veciñas do claro de herba infértil contan aínda se fala desa alopecia da herba. Aínda se fala do claro na herba como cicatriz do Sol.

Rúa do individuo cego.

 Nimbos que rodean o meu prado
antes soeado, fértil e sagrado.
O sol alumea as nubes inflamables
que con auga sobreviven ó incendio.

As bágoas derrítense na condensación
e abrúmome seco e vello, escuro e frío.
O escondite do Sol apágame os ollos
no meu párpado cosido con duro ferro.

Paxaro que voa incompetente, cego.
Ás que non responden, o vento guía
como a vida que me golpea guinada
cun rumbo de brúxula sen frecha.

A cegueira tórnase branca e pura
no prado dunha nube de soedade.
Sentidos eran cinco na fermosa rula.
que canta sen voar, camiñar, sentir.

Pedras de bebés.

Ilustre tumor na miña doce vida
agochado con silencio, terra e herba.
Palabras mudas no campo e na eira.
O sacho crava o puñal no meu lombo.

Camiño entre punzadas de labradío
n chan fermoso de cor negro predominante.
No premio do traballo medran berzas
nas que soioza o ceo como un bebé.

O meu corpo é ferramenta, espora do mundo.
E nas ladeiras das montañas redondas
arrexúntase o po da xente do cotío.
As toses que interrumpen as palabras.

Nas ladeiras a terra é pedra afiada
que pervirte con dor o xogo da escalada.
Nas ladeiras unha pedra é avalancha
e a miña espora no mundo con fame debora.

Os paxaros cantan melodías da guerra
que a natureza reta, loita invencíbel.
Ó carón a miña ladeira vénceme despacio.
O meu ser derrúmbase fértil noutra vida.

Fervenza nos beizos

Pelo que adorna o teu rostro
de bicos potenciando sorrisos.
Respiras palpitando o corazón
que vive nun corpo durmido.

Conciencia que descansas nas apertas,
conciencia que é a alma da paixón
conciencia da fervenza de risa encadeada
iluminando unha escaleira sobre nimbos.

E soñas bondadosa e descansando
cas rosadas fázulas tersas e fermosas.
Respiras un bico que é linguaxe do amor
e un quérote extrovertido que inspiras.

A noite escura e deprimida non aparece.
A miña noite saboreando vida pervive
mentras eu esperto deliro estar en ti.
Meus ollos caen, e na divagación bicámonos.

Dentes con luvas.

Ríome da vida xoguetona
Da difusa beleza perceptiva
Dos astros de mirada plana.
Dos sentires, lápida de lona.

Os pulmóns amor respiran, impulsados,
de corazón rosado que coagula cego
nun ollar diminuto e tamén dividido.
Nas brétemas das pestañas comunicamos.

Ríome dos órganos xoguetones,
luvas de células impermeables
agochadas na beleza da Lúa, Sol
e dos sentidos, práctica do home.

A luz escoito mentras como.
Dentes que escoitan simpatías.
Beizos abertos. Escondite de rir
que mostra o sorriso que gosto.

Árbore que aúlla follas ó eco.
Sin sentidos da respiración
que un motor inmóbil amosa.
Simpático o caótico universo.

Vía Láctea.

Érguese na cea o rostro do banquete
con fame de sorrir e divisar estrelas.
Os puntos esquivos agóchanse nos nimbos
xoguetones, soñadores e valentes.

Inquedas elas. E fázula sonroxada
dun Marte lonxano de ollos tímidos,
e tan fixos e planos como as ás
dunha eléctrica bolboreta ou fada.

As demais estrelas durmen no vacío,
escuro túnel inmenso no que tenues
espertan un segundo de desexos.
A lúa, coa cara oculta de desafío.

A fría brétema palpita o meu desexo
de voar e delirar ao ver meu mundo
como imaxe da terra dos meus beizos
que tan lonxe acollo no meu peto.

Nun desliz dos sentidos que máis pesan
esperto nun mundo extraño pero cercano.
Meus petos son lubas das mans na xeada
e a bolboreta dos meus párpados ten présa. 

Incógnita i grega

Resplandece o Sol no ceo dos teus ollos
vivo e limpo, como a primavera que asoma.
E ti que te mostras, tan fermosa...

O herbal verde, e fugaz o berce noso
que bombea nas sabas núas da alma
como corazón latexante soños...

O cesped é o agarimo dos camiños
nos pasos andados e apertas doces.
e os bicos, tamén nosos, son linguaxe.

Fada iluminada que voas ó meu carón
e amor teces na miña pel de herba.
Escondido en ti, nas sombras e nas lúas.

Incógnita da María

O seu ollar era tímido e observador, como o dos gatos que se acurrucan nos recunchos observando melancolicamente mentras esperan un agarimo. O seu pelo indomable como o dunha musaraña do máis salvaxe oeste, este pelo non se batía en duelos a pistolas pero enrroscábase en nudos mariñeiros cas ondas salvaxes das húmidas duchas das mañás.

Na súa face tenra e pálida convivían dous beizos que escondían o marfil branco. Estes beizos xuntábanse e bicábanse nun armonioso e delicado gusto polo pracer das cousas. A súa melena, voluminosa e presente sempre, pingaba como as nubes que orballan as cidades horas, despois daquel baño de doces augas de cloro.

Ela vivía nun piso, acompañada dun mozo de coidados. Un mozo novo como nova era ela. Un mozo destes que falamos na xuventude "para toda a vida". Un mozo de matrimonio, un mozo de futuro. O sorriso amosábasell nos beizos na presencia deste rapaz.

Carme, que así se chamaba a rapaza, era estudante da cidade Catedral. Gostaba de ir á facultade preguntándose cuestións superfluas como: ¿Por qué as nubes que caen do ceo nos vales ás mañás non se aspiran para, na condensación, aforrar auga no mundo? ¿Por qué os pelos pínganme da mesma forma co pelo liso que rizo? A superfluidez da vida, os paseos das pequenas cousas, o horizonte racional dos pasos mecánicos. ¿ Por qué camiño sen pensar? Diría Machado que o camiño é feito camiñando pero os pes móvense en direccións simétricas. En ocasións, estes pasos, lévannos a lugares recónditos. Unha desas mañás que Carme paseara apareceu nun parque no que tódalas mozas se chamaban María e a facultade quedara metros atrás. Ó chegar alí dérase conta de que non chegaría á primeira clase polo que continuou camiñando nun nimbo subxacente, sen obxectivos claros. Como un miñato voando por voar, por ver o mundo que nos é esquivo. Por ver un horizonte aumentado e a lúa máis grande nas noites que os bebes son fecundados.

Carme, muller de figura esbelta e estatura media, distinguíase do mundo por un espíritu que a levaba a escapar da cárcere chamada popularmente rutina, esa concepción mental que nos obliga a non desfrutar da improvisación e de obligar ó corazón a latexar mecanicamente como camiñan os pes sen imaxinación, cun calendario destinado. O corazón de Carme funcionaba cun marcapasos emocional. E foi alá onde o veu a el, no parque onde tódalas mulleres se chaman María. El distante e apartado contemplaba como neste invernadeiro da cidade converxían tódalas personalidades xemelgas buscando unha fracasada rutina futura de sorrisos.

- María, quedaches onte con el?
- Si, María. Estivo bastante ben, creo que lle gusto.
- E logo?
- Bicámonos e acabamos facendo o amor.
- Cando volvedes quedar?
- Envieille hoxe un sms, xa me dirá. Non quero máis disgustos, non me vou ilusionar. Protexerei o meu corazón nun frasco de cristal e plomo. El non poderá facerme dano, o meu corazón está cómodo no ritmo que a un ciclista lle é estipulado pola gran masa chamada pelotón.
- Como se chama el?
- Mario
- Entón fará o mesmo!

O parque non estaba sempre ateigado como ese día. Dependía do estado de ánimo do Sol que no teito da terra quedara hospedado. Unha antiga lenda grega cita que a terra deixou de ser iluminada en tódolos lares cando a nosa estrela se enamorou da lúa, pois con tanta vergonza e medo que o delataban decidiu protexerse detrás desa cariña eternamente sonroxada. Agora, milenios máis tarde a lúa aínda esboza un sorriso de indirectas cara o Sol. El, escondido na súa cova, espera pacientemente anclado na soedade buscando eclipses. Carme tamén esbozaba sorrisos e o mozo desta alegrábase que fora tan forte como para proporcionarlle o impulso suficiente que provoca que un valente salga do pelotón ciclista. Un soño xuvenil dos vinte poucos anos. Eles sorrían alonxados das Marías e dos Marios, saltándose clases, bicándose nos árbores e desafiando ó Sol que algún día terá que aceptar o reto de amar, ese reto que dos valentes e da sorte.

Xanela do terror

Medo que escondes a miña música.
Na alma, que esconde sonoramente
unha frauta de vivencias lúdicas.
E encérrase só o nectar demente.

As rosas, do campo, inútiles pastan.
Cos pétalos, luces na sombra do Sol.
As bolboretas que as bican, ladran
no medo de amar que oprime á flor.

No ocaso, cantan os grilos monótonos
no repentino susto da escuridade,
nun luar triste, silencioso e homólogo.
Da boca deles, nas bágoas das súas faces.

Fragancia de idea, soneto entumecido

Nova publicación de Xosé Carlos en Tempos Dixital! : http://temposdixital.com/td/cultura/06/tempo-de-contos-fragancia-de-idea-soneto-entumecido/

Os ollares, vivos, fecundan horizontes

translúcidos, escuros e con nimbos.

O Sol escóndese na lucidez que camiña,
ilustrando a divisioria inerte e tenra.

Utopía agachada, no fermoso limbo escapas

e divagas, insinuante nas ideas a cotío.

Utopía camiñante, cárceres que percorres.

E el divisa o ceo en fusión coa terra.

Búscase terra firme, berra o capitán

do barco eirado que sopla pensamento.

Búscase a cadea, berra o discrepante.

Balanceo dun barco á deriva, nos eidos

das ondas entumecidas pola frangancia

que fecunda o horizonte fusionado.

__________________________________
http://temposdixital.com/td/cultura/06/tempo-de-contos-fragancia-de-idea-soneto-entumecido/

Insomnio

Atópome na cela, cadea de estrelas
asoballando a alma que hoxe non soña.
E no recordo lambo o gusto da vida.

As pupilas dilatadas que inventan imaxes
debuxadas nun boceto sensual dunha sombra.
E no pasado deformo os rostros.

O Sol chama as portas do horizonte baleiro
que escondido encéndese con lume e contento.
E na memoria, esa noite non soñaba...

Os ollos erguen a mirada superflua do canto
do galo enfeitizado e alporizado con desgarro.
No meu canto; os ollos coma pratos...

Entrevista a Xosé Carlos

Entrevista ao noso poeta Xosé Carlos no blog "Estouna Lavadora"! Vai paso a paso polo camiño de converterse nun grande escritor... Moitos parabéns, "Neocunqueiro" :)

Aquí vos deixamos a entrevista:

Entrevista a Xosé Carlos Carracedo!

"Como puidestes ver nas anteriores entradas do blog, tivemos o placer de coñecer un novo talento da escrita. É de Arzúa, ten 21 anos e dende adolescente empezou a escribir relatos e poemas en galego animado por un dos seus profesores da secundaria. Publicou dende os 15 anos relatos na revista do instituto no que estudaba. Foron publicadas tamén composición súas no xornal "La voz de Galicia" co título de "Sede de varniz e viño" e tamén en temposdixital.com co título de "Choiva en charcos". Participou ademais na realización do blogue berslash.blogspot.com.es/ cunha amiga súa.
Agardamos que estas narracións e poemas sexan publicadas nun libro cuxo autor conste con letras maiúculas e sobretodo, en galego: XOSÉ CARLOS CARRACEDO."

1.-Sabemos que todas as túas narracións e poesías están en galego. De onde saíu ese gusto polo idioma propio?

Pois a verdade creo que é algo que estivo sempre conmigo. Sempre foi o meu idioma principal dende que recordo. Na miña familia como na escola nunca notei un clima de prexuizo cara esta lingua, máis ben o contrario e visto o que hai parece que tiven moitísima sorte. Tampouco cos meus amigos, dende neno. Igual se me criara nunha cidade ou un lugar máis castelán que Arzúa non sería galego-falante. Creo que a escola e o entorno é fundamental para que un neno decline nun idioma ou outro.

2.- Pensas en isto de escribir como un hobbie ou cres que chegará a ser para ti algo mais?

Pois ver, véxoo como unha afección. Senón me gustara escribir non o faría. Dende logo, iso é o que me move a facelo. Gustaríame moito que chegara a ser algo máis e publicar algún libro. Teño bastantes ganas, a verdade hahaha. Pero bueno, son consciente de que aínda teño moito que aprender e espero que chegue algún día.

3.-Cando comenzaches con esto de plasmar en papel estas historias, ou simplemente pensamentos? Houbo algo ou alguén que te animase a facelo ou fuches ti quen tomou a decisión?

A figura fundamental para que eu me animase a escribir foi o meu mestre de galego Xosé Ramón. El sempre me animou moito e me ensinou e ensina facetas nas que debo mellorar. Ademáis préstame e recoméndame moitos libros. Antes houbo outros profesores que nos mandaban facer unha redacción e bueno, eu sempre escribía como pensando en tarefas para a casa, a miña vocación chegou máis tarde.
Despois xa non, cando empezoume a gustar. Estaba desexando que me mandara redaccións para ensinarlle o que facía. De feito foi gracioso porque o momento no que me entraron as ganas de escribir foi cun suspenso en galego, nunha avaliación. Xosé Ramón, o meu mestre de entón, díxome que tiña un catro. Eu estaba descontento e despois de chorarlle algo díxenlle que iba a aprender todo o que déramos eses días despois do exame e facerlle os deberes moi ben e el mandou unha redacción. En principio, como tiña principio de enaxenación mental transitoria polo suspenso, fixen un texto de crítica á súa clase. Despois pensando, pois rachei con iso e empecei a pensar: Porque o coiote nunca colleu ó correcamiños? E fixen un monólogo interior (explicáranos el antes como era)con preguntas e o que é un desbarre haha. E bueno a el gustoulle e díxome que podía dárseme ben iso. Asique comecei a escribir máis e co tempo tamén a leer.

4.-Todo poeta ten as súas fontes de inpiración, cales son as túas?

Mmm, é difícil de describir o da inspiración. Cunqueiro dicía que non cría nas musas nin nas fadas, senón que precisábase unha memoria deformante que encher, darse conta de que a verdade non é suficiente e traballar sobre iso. Eu pola miña parte non sabería responder ben a esta pregunta, Cunqueiro está máis cualificado haha.

5.-Que lle aconsellarías á xente que empeza a escribir, e mais en galego? Cres que isto de escoller o galego como idioma das túas composicións pode repercutir negativamente nos mesmo e na túa evolución como escritor?

Pois o da xente que comeza a escribir, entre os que me inclúo, diríalles que lean moito e escriban por diversión, sen que se convirta nunha obriga. O de publicar ou non xa virá, a cuestión é desfrutar con isto e sobre todo creo que para ser bo escritor debemos leer moito e de todo, xa que é a fonte máis fiable de aprendizaxe.
Respecto o do galego, penso que non escollelo si pode repercutir negativamente na miña futura evolución como escritor e como persoa, o cal é máis importante. Se nós os galegos non enriquecemos a nosa lingua ninguén o fará, e a lingua enriquécese con cultura e ahí intervimos todos nós pois queiramos ou non o galego ó pasar polos nosos beizos muda de expresións e mesmo enriquécese, faise forte e incluso pódese chegar a perder senón o bicamos. E é unha sorte que neste mundo, cada vez máis globalizado no que parece que prima o pensamento único, poidamos neste recuncho de cada vez menos choivas e meigas soñar en galego. Eu son dos que pensa que Babel foi un milagre.

6.- Cres que algún día poderán chegar a coexistir dúas linguas, como son o castelán e o galego, en igualdade de condicións?

É complicado, dende unha perspectiva histórica o galego estivo desprazado moitos séculos e iso aínda perdura dalgunha forma. É tamén certo que tivo unha gran recuperación e os peores tempos semella que pasaron. E aínda así dende instancias políticas e institucionais ves que siguen desprestixiando o idioma e seguen a non coidalo. Que o quitan da educación, que non se aplica unha discriminación positiva, que falar galego é de nacionalistas, que se falas galego es de aldea, que se falas galego e es de cidade odias o español...
Poderían coexistir ambas linguas cunha política lingüística axeitada, o problema é que o goberno que temos parece que a súa meta é que o galego sexa prehistoria.

7.-Utilizas Galicia como fonte de inspiración nalgún dos teus relatos/poemas?

Ás veces, cando lin “Os Eidos” de Novoneyra saíame o paisaxe de forma recurrente ó escribir, o noso paisaxe que tan fermoso é. A zona vella de Compostela tamén inspira moito, A Costa da Morte. En fin, estou namorado desta terra. Debería ser moito máis orgullosa e valorar o que ten despois das cen mil pragas que superou e supera.


8.-Como cres que é a situación actual do galego?

Pois mala. Según as estadísticas os que máis falan galego son os vellos. Os novos cada vez o falamos menos. Partindo dese dato irrefutable debémonos plantear que Galicia queremos para nós e para os nosos fillos. Se a Galicia que queremos é unha na que o galego sexa sendo parte de nós. Na miña humilde opinión creo que deberían, por exemplo, entre outras moitísimas cousas facer unha política de discriminación positiva. Senón se fai corremos o risco de pertencer á xeración do inicio dos novos séculos escuros que igual se eternizan. Imos ter que acampar cas palabras ou algo similar para que sexamos escoitados, o malo é que se acampamos igual ábrenos o nicho porque parece que incluso estamos perdendo o dereito a indignación e a reclamar o que é noso.

9.- Houbo algún escritor ou poeta que che chamase máis a atención e usases como modelo a imitar?

Cando comecei a escribir gustábame moito o surrealismo, facer desbarres mentais e experimentos básicamente. Agora iso cada vez gústame menos a verdade, se teño que dicir un autor que me chamase a atención ese é Cunqueiro, tanto por personalidade como pola súa obra. Cando lin “Xente de aquí e Acolá” quedei abraiado e entendín que me queda moitísimo que mellorar. Canto máis leo e escribo, máis me dou conta diso último. Eu intento coller cousas que me gustan de todos e traballar sobre iso. Esperemos que a miña receta sexa boa haha.

10.- De cal dos teus textos/poemas estás máis orgulloso? Por que?

Dos meus canto máis vello menos me gusta. Algunha vez teño pensado: mi madriña, que mal escribía daquelas espero que mellorara haha. Aínda que si é certo que lle gardo certo aprecio ó que fixen como redacción de galego na miña adolescencia que contaba antes. Por ser o primeiro e porque fíxome ver que igual podía facer algo que me gustaba nese camiño.

11.-Houbo algún libro que te marcase? Por que?

Pois moitos, a verdade de Cunqueiro fascinoume todo, quizais as súas semblanzas fora o que máis, tamén me impresionaron os libros“De Catro a Catro” de Manuel Antonio , “Os Eidos” de Novoneyra, “Adeus ás armas” de Hemingway, “Cousas” de Castelao, algún conto de Cortázar… E bueno sen dúbida, un dos que me marcou foi Miguel Torga e o seu libro “Bichos”. Sobre todo o último relato, o do Corvo que escapa da Arca de Noe porque quere morrer, foi das cousas máis fermosas que lin. Altamente recomendable!

12.-Ti tamén cres que ler cousas en galego transmite máis que lelas en outras linguas?

Eu pensó que transmíteme máis a min porque son galego e é ese o meu idioma, se fora Italiano sería o italiano, grego ou xaponés o idioma que me transmitiría sería o que tivera por propio. Non creo que haxa idiomas máis fermosos que outros, o que si penso e que nós na nosa cabeza e percepción facemos deses idiomas que sexan doces coma a mel nos beizos e que nos transmitan máis.


_______
http://estounalavadora.blogspot.com.es/2012/06/entrevista-xose-carlos-carracedo.html