Mar de cadeas

"As augas con marea axitada agoiran fortes cambios nos tempos” comentaba Alexandre, antes de marchar á firma dunha herdanza dun tío sen fillos, mentras sorría. Xa pasaran meses daquel día e a mirada de Xulia agochaba a tristeza e morriña que sentía por aquel amor que deixara un embarazo e mil soños que o medo trastornaba.

Dende aquela, nas tardes, Xulia sentábase na cima dun montículo que escondía o areal, mirando a nebulosa que tapaba o horizonte infinito do mar mentras choraba. El, que viaxara nos meses anteriores polos cabos que a árbore xenealóxica deixa, só falaba coa súa muller con cartas e moi de vez en cando no teléfono. A ausencia de Alexandre provocaba en Xulia un agoiro que obrigaba ó corazón a tomar as cadeas da conciencia. Unhas cadeas que entorpecen a música que soa nas almas tranquilas.

- Alexandre chamou hoxe fai un anaco, non volve esta semana tampouco. Dixo o pai.

- Non entendo nada, existen avións e barcos rápidos e só iba a firmar un papel. Por qué non volve?

- Nada, atopou un traballo moi ben remunerado. Os cartos nunca veñen mal Xulia.

Son os pais os que máis protexen as melancolías dunha filla. Os que mellor saben ler as bágoas que éstas destilan, moitas veces disfrazadas. O rostro deste pai era o de un home curtido no traballo no que se sostera para non sucumbir ante a vida. Esta persoa comprendía a Alexandre cun corazón partido polas balas que vertían os ollos de Xulia. Uns ollos que o pálpito do corazón controlaba.

Algunhas noites dende os países lonxanos Alexandre berraba os sentimentos que sentía nos bicos que compartía con Xulia, nos ollares que lembraba a súa memoria. Pensaba nese fillo que iba nacer dun amor de soñadores mozos novos. Alexandre, temía non volver nunca…

Meses despois, no luar que anunciara o nacemento do primoxénito, Alexandre non estaba no hospital. A cabeza de Xulia, a cal estaba perdida por un corazón que asoballaba á razón, amaba a ese home emigrante mais pensaba que iso rompérase nel. O cárcere do seu traballo e dos cartos o ausentara e Xulia temía que aquel amor tamén emigrara por unhas cartas que nos últimos meses chegaran a contagotas. Nun parto doloroso o fillo, que iba levar por nome Ramón, sucumbiu no esforzo de nacer por un cordón umbilical que aforcara os soños que xa voaban como as bolboretas na búsqueda do néctar nun prado sen flores.