Troski e o galo.

O Sol ensina a cara sorrinte tódalas mañás dende tempos inmemoriabeis. O vento azouta con po os seus ollos - nos tempos de sequía- para que nalgún mes despois, cando se vexa afectado por tal calumnia, vénguese cansado e escondéndose tras as nubes mentras descansa e se limpa.

Nos días que viñan os nimbos escondían ó Sol, emperador do ceo meses atrás e que días contados asomábase nalgún intre. Era agora o ambiente máis frío, húmedo e fértil. Os gatos vagabundeaban na rúa buscando autocares nos que agocharse, túneles nos que non se mollar e contenedores onde os ratos se esconderan. Algúns cans, tamén membros vitalicios da rúa, que estaban en busca e captura, empezaban a emigrar da cidade cara o campo nas zonas de gandería doméstica. Eran os valentes, xa que a maioría quedábase a vivir das sobras que proporciona a humanidade.

- Bendita cultura consumista. Ladraba algún can observador.

- Eu, dilecto amigo Tobi, creo que voltarei ó campo. Buscar faisáns mortos, cazar toupas e ratos e se hai sorte que me acolla algunha familia. Ladraba un amigo.

Xa mencionaba o profesor Charles Andersen Junior que "A cidade é o campo cuns productos antifertilizantes chamados asfalto e hormigón, pese a este invento as formigas viven nas terras de ausencia de humanos cos que tamén se adaptan" Esta frase daba vida a un gran parque da urbe na que paseaban no verán ricos animais acompañados dos seus donos. Troski, o can emigrante, que odiaba o progreso e revoltábase contra éxodo rural ruborizábase e apenábase ante eses cans que non precisaban das patas traxeiras para rascarse. Troski emigraba nun éxodo urbano sen retorno co Sol que non se amosaba. Cunha noite que caía máis preto no diario, Troski marchou canda un galo que atopou perdido nos camiños da emigración. Este galo era grande, orgulloso e nobre e escapara dun atentado que levara consigo a cinco irmáns seus.

- Como te chamas?

- Non o teño claro, na casa onde estaba chamábanme galo. Antes unha nena aplicaba o termo de "pollito", a verdade non recordo ben esa época. Eu son un ser impersoal. E ti?

- Chámome Troski, púxomo un rapaz novo que mencionaba a uns reis nuns días de frío seco. Fai algúns anos, despois volveuse malo e xogaba conmigo facéndome dano. Un día ladreille e ó día seguinte estaba solto eu nun lugar descoñecido.

O galo sorprendido ante as declaracións, movía as ás. Tivera medo ó principio por mor dun pausible ataque do ladrador. Dérase conta despois o galo de que o emigrante nunca cazara. As súas comidas eran de cidade: contenedores, restos das tendas, un pastel que a un neno lle cae, un ancián que lle rebana un anaco do seu alimento. Troski aventureiro e incapaz, a inconsciencia convertíano nun suicida.

- Parece que non entendes de caza. Por qué viñeches? Dixo o galo xa cas ás quedas.

- A verdade, non sei como gaña o estómago un ser de aquí. Vin animais que comen herbas. Eu consúmoas ás veces mais non me alimentan. Outros comen vermes, que noxo!

- Non vou ser eu quen che diga que comer!

- Teño curiosidade. E ti como chegaches aquí? Por qué camiñas e non voas?

- Marchei violentamente. Dende que nacín tivéronme na cadea. A miña única misión era cantarlle ó Sol que sae, el é moi ególatra e precisa da música para espertar. Eu Cantaba e canto ca primeira luz que boceta o horizonte de utópicos cores. Vivía atado nuns metros cadrados con paxaros asasinos que nos querían levar e matar. Planeaban enriba nosa. Din eses paxaros que non lles gusta o día porque se os galos non cantamos o Sol non sae, eiquí a razón de que nos persegan. Contaba o galo.

O galo volvía a mover as ás por momentos no relato da súa historia. O seu tono era fero e adornaba as palabras de vez en cando con algún grave ou agudo son. O galo falaba musicalizando os rexistros.

- Dedicáronse a ternos alí, nunha burbulla e en familia. A miña muller e eu non puidemos consumar o matrimonio pois separáronos galos de galiñas.

- Que persoas tan machistas! Volvía ladrar indignado o can.

- Quero dicir que eu non voo porque non quero, non son un charlatán que anda ca cabeza nas nubes como eses miñatos asesinos ós que non lle gusta o día. Falaba cantando o galo.

- Certo, pero aínda non me dixeches como fuxiches.

- Estaba a iso amigo, trémeme a voz ás veces e teño que facer descansos.

- Entendo...

O galo parábase a respirar de novo, o vento soplaba entre as árbores que agochaban os lamentos de oídos de animais que cazan. Os ollos redondos do paxaro voaban nos silencios que aproveitaba el para delirar. A triste realidade estampábaselle cando volvía a reanudar a conversa.

- A familia machista que me criou encerrado non tiña suficiente con separarme da dona, con encarcelarme... O días antes de fuxir levaron a un dos galos, que ven podía ser eu, a xunto tódalas galiñas. Un só profanando os diversos matrimonios familiares, aínda por riba era de fora. Todo isto para ter ovos que nos roubaban, así é como morrerei sen descendencia.

- Que mal me pinta isto de vir ó campo...

Troski, inquedo polo cambio de vida escoitaba o relato. A súa vida formárase no abandono e na utopía doutro mundo mellor. "Este mundo está embarazado doutro" adoitaba pensar para animarse. Agora, desamparado ante unha condición humana hospedada na cima dunha pirámide animal, debatíase entre o abandono a si mesmo, o suicidio e mesmo comer a ese galo que tantas veces xantara desplumado nalgún contenedor próximo a algún bar ou veciñanza. A súa ética frenábao, "non son un bárbaro" pensaba, o estómago animábao á barbarie. A choiva contaxiáballe o frío e provocaba nel unha tos discontínua.

O galo tomou a palabra:

- O campo é fermoso, de feito como vinganza mentras estiven na cácere non deixei que crecera céspede na miña cadea. ós homes encántalle pero non o merecen, destrózano...

- Os homes oprímennos e non nos deixan ser felices, ainos bos. Eu antes de ladrar era feliz e comía ben. A felicidade está en tódalas naturalezas, non entendo que non haxa harmonía.

- Eles son a raza máis forte, pero a min non me venceron, non! A mañá que viñeron cos coitelos a matarnos, colleron ós meus irmáns pero eu logrei escapar, conseguino. Aínda estou estasiado! Fíxeno sen voar, eles non merecen ver que os galos fai tempo que evolucionamos.

- Pobres vós os galos. Nacedes en contínua pena de morte para alimentar unha barriga...

-  A vida mesma…

Troski entablara os lazos dunha leal amizade, sentía lástima por esa vida encerrada e sen libertade. El, que sufrira nos tempos vencidos, choraba polo mal do seu novo amigo, ese amigo que non cazaría por ser civilizado. Porque o seu corazón volvía a latexar por amor e non por necesidade de existencia. O amor da amizade e dos vínculos, un amor ceibe nunha libertade condicionada e acadada ó escapar. Sentíase apaisoado mais o estómago seguíalle pedindo carne.

- E a onde vas a ir agora? Preguntou Troski, cómplice da situación do voador.

- Son vello, as plumas fan que se me mostre unha apariencia atlética pero non daría sobrevivido á vida. Asique voume vengar! Só me queda lástima de que o feito dos coitelos ocorrera pola mañá. Os meus irmáns lévanme pedindo tempo atrás que o faga, son eu o responsábel pero sempre me caeu ben.

- Facer que? Caer ben que? De que falas?

A ave mostrábase obstinada e orgullosa, miraba o ceo e tensa esbozábase a súa silueta. Íballe contar un gran segredo ó seu novo amigo.

- Xa cho dixen antes, cantámoslle ó Sol para que naza. Senón lle cantamos viviríades nas tinieblas.

- Empezo a pensar que sodes as criaturas máis importantes da humanidade.

- Teno por seguro. Somos a única ave xuntos ós pingüinos que non comimos a mazá da serpe que si comeu Adán. Algunha virtude tíñamos que ter!

- Non coñezo ós pingüinos. Ladraba o can.

- Pois cando o Sol se deite non volverá a nacer até que eu apodreza no meu leito, polo menos por aquí. Xa me dixo a estrela que só se levantaba polo meu canto. E ti, débesme mancar os ollos para que non vexa a primeira luz que obligue ó canto. Non será para sempre, só un castigo.

- Hai un anaco pensei en comerte, agora non me atrevo nin a morderche unha pata.

- Estou vello, é o meu maior desexo. De non asasinar o raio de luz que son os meus ollos, morrerei como unha víctima máis na base da pirámide.

- Está ben, pero non me apartarei de ti e protexereite dos furtivos.

- Non deixame só, despois de que o Sol se deite, cando esté soñando cegaremos o meu canto.

Troski nervioso e fiel. O galo egocéntrico e orgulloso. Vengativo e con rabia provocada nun vivir sen libertade. A fidelidade do can matou ós seus ollos, cando a escuridade nacía nese mundo, e a mesma fidelidade o convertiu nun irmán e nos ollos novos do galo. Non se contan os días que durou a noite porque os días os conta o Sol pero non sucedeu ese feito chamado alba até que un Esqueleto con plumas lambidas por un anoréxico can se atoparon nun prado a vista de miñato da noite. O can, Troski estaba ferido e fora gañado por un lobo que comera ó portadoz da luz. Curioso manxar o dese lobo que comeu a noite, e o orgullo que fixo anacos a cadea dun vello animal. Nos lares dos ósos, dos que nin o lobo nin o can xogaran, non medrou máis herba e o can ferido e con fame faleceu sen aprender a comer. Nas aldeas veciñas do claro de herba infértil contan aínda se fala desa alopecia da herba. Aínda se fala do claro na herba como cicatriz do Sol.