Incógnita da María

O seu ollar era tímido e observador, como o dos gatos que se acurrucan nos recunchos observando melancolicamente mentras esperan un agarimo. O seu pelo indomable como o dunha musaraña do máis salvaxe oeste, este pelo non se batía en duelos a pistolas pero enrroscábase en nudos mariñeiros cas ondas salvaxes das húmidas duchas das mañás.

Na súa face tenra e pálida convivían dous beizos que escondían o marfil branco. Estes beizos xuntábanse e bicábanse nun armonioso e delicado gusto polo pracer das cousas. A súa melena, voluminosa e presente sempre, pingaba como as nubes que orballan as cidades horas, despois daquel baño de doces augas de cloro.

Ela vivía nun piso, acompañada dun mozo de coidados. Un mozo novo como nova era ela. Un mozo destes que falamos na xuventude "para toda a vida". Un mozo de matrimonio, un mozo de futuro. O sorriso amosábasell nos beizos na presencia deste rapaz.

Carme, que así se chamaba a rapaza, era estudante da cidade Catedral. Gostaba de ir á facultade preguntándose cuestións superfluas como: ¿Por qué as nubes que caen do ceo nos vales ás mañás non se aspiran para, na condensación, aforrar auga no mundo? ¿Por qué os pelos pínganme da mesma forma co pelo liso que rizo? A superfluidez da vida, os paseos das pequenas cousas, o horizonte racional dos pasos mecánicos. ¿ Por qué camiño sen pensar? Diría Machado que o camiño é feito camiñando pero os pes móvense en direccións simétricas. En ocasións, estes pasos, lévannos a lugares recónditos. Unha desas mañás que Carme paseara apareceu nun parque no que tódalas mozas se chamaban María e a facultade quedara metros atrás. Ó chegar alí dérase conta de que non chegaría á primeira clase polo que continuou camiñando nun nimbo subxacente, sen obxectivos claros. Como un miñato voando por voar, por ver o mundo que nos é esquivo. Por ver un horizonte aumentado e a lúa máis grande nas noites que os bebes son fecundados.

Carme, muller de figura esbelta e estatura media, distinguíase do mundo por un espíritu que a levaba a escapar da cárcere chamada popularmente rutina, esa concepción mental que nos obliga a non desfrutar da improvisación e de obligar ó corazón a latexar mecanicamente como camiñan os pes sen imaxinación, cun calendario destinado. O corazón de Carme funcionaba cun marcapasos emocional. E foi alá onde o veu a el, no parque onde tódalas mulleres se chaman María. El distante e apartado contemplaba como neste invernadeiro da cidade converxían tódalas personalidades xemelgas buscando unha fracasada rutina futura de sorrisos.

- María, quedaches onte con el?
- Si, María. Estivo bastante ben, creo que lle gusto.
- E logo?
- Bicámonos e acabamos facendo o amor.
- Cando volvedes quedar?
- Envieille hoxe un sms, xa me dirá. Non quero máis disgustos, non me vou ilusionar. Protexerei o meu corazón nun frasco de cristal e plomo. El non poderá facerme dano, o meu corazón está cómodo no ritmo que a un ciclista lle é estipulado pola gran masa chamada pelotón.
- Como se chama el?
- Mario
- Entón fará o mesmo!

O parque non estaba sempre ateigado como ese día. Dependía do estado de ánimo do Sol que no teito da terra quedara hospedado. Unha antiga lenda grega cita que a terra deixou de ser iluminada en tódolos lares cando a nosa estrela se enamorou da lúa, pois con tanta vergonza e medo que o delataban decidiu protexerse detrás desa cariña eternamente sonroxada. Agora, milenios máis tarde a lúa aínda esboza un sorriso de indirectas cara o Sol. El, escondido na súa cova, espera pacientemente anclado na soedade buscando eclipses. Carme tamén esbozaba sorrisos e o mozo desta alegrábase que fora tan forte como para proporcionarlle o impulso suficiente que provoca que un valente salga do pelotón ciclista. Un soño xuvenil dos vinte poucos anos. Eles sorrían alonxados das Marías e dos Marios, saltándose clases, bicándose nos árbores e desafiando ó Sol que algún día terá que aceptar o reto de amar, ese reto que dos valentes e da sorte.