Fría plata, as súas palabras

A rapaza perdeu o norte... O seu pelo escuro, a súa bágoa encaprichada. A soidade permanente da alma que tiña encerrada. Era ela un páxaro sen luz e por momentos cego. Era unha pulseira, un nome. Un número co que a marcaron coma a todos, igual que as vacas...

Ninguén entendía a aquela rapaza que voaba nas bolboretas, que choraba cas apertas e que cosía corazóns de lá branca en robustas paredes de frío metal...

Unha muller perdida. Cunha brúxula nun barco, con máis dun capitán de guía. Aquelas catro brúxulas que marcaban catro direccións. Aquel indicador que perdeu o norte. Son agora tres.

Esta nena acaríciase o pelo, mira a estrela polar buscándoo. Mira e divisa por riba das ondas que trae o mar. O corazón do norte cosido con lá vermella...

Os seus beizos, un bico...
A súa tela un latido.
As ondas do mar fortes,
Son elas, buscan o pobre...

E a estrela, fugaz, desaparece.
Efímera esta a felicidade.
O navío perdido que perece
As ondas deboran a lá.
Muller perdida, corazón roto.
A busca-las indias...

E ela se incorpora na area, onde divisa as estrelas.
E nela brota un Tsunami, onde divisa a súa perda...
E a lá romperá o ser cosida!

Bububú

Escaparate inocente evaporado
de líquidos efervescentes
de accesos, pinares e ensanches
Envoltorio dun corpo estragado.

Papel de parede áspera con lume
albornoz interior, lana vermella
flúen os cores, o fío miña vena.
O cadaver, un suspiro. A vida non respira...

Madeira en po, silueta de xiz branco.
Bolboreta deanvulante. Move as ás.
Bolboreta dun día, o frío vento sopla.

Tic, tac... Nada. Tic, Tac... Nada.
Puntos suspensivos, motor vermello.
Emocións mecanizadas, Tic, tac... Vida.

Respirando

Cantábame o oido entre susurros e berros, entre picos e montañas. Entre burbullas e trozos de pedra que provocaban feridas na miña cara, esa a que chaman a imaxe da alma...

Un soneto de amargura, unha telearaña perdida. Unhas gafas de mundo. Unha muller propaganda de amor maldito, entendida polos que non entenden, por tolemia dun anuncio subliminal que non existe. Quixera as gafas...

Pídenme que me sente, a acústica sería mellor así. Ela cántame entre susurros e aullidos. Ela cántame, non tardará en deixar de facelo...

Ese que me choraba antes,
ese que me apagaba as velas,
ese que suspirou a derradeira.

Preocúpame a vez o tempo, non o de maña. O divagar das horas. Grandes filósofos din que este pasa máis despacio cunha respiración acompasada e tranquila. Preocúpame que o tempo pase, que esa dulce melodía se apague como o lume que apaga a cera, que nos deixa na máis absoluta escuridade porque nesta alma, como mostra a súa imaxe chamada cara, tempo atrás quedamos sen luz eléctrica...

Intentando sorrir atopei un forte soplido, ese feito provinte do inferno.

03

Janis

Vivía eu obsesionado co seu caderno, a súa vella libreta de invencións que a súa mente maquiavélicamente creaba. Nunha páxina do periódico disfrazaba as nosas historias. 
Cada día un novo artigo, eran os anos vinte e o seu caderno víñase a chamar "Emulando a Joyce" e debaixo da cabeza, o título do diario oculto da vida. Como xa dixen antes, escondida nas metáforas máis fermosas do percorrido da súa alma.

17 de Abril de 1921.

Unha folla que se balanceaba co vento. Parecía que bailaba...

Atópome en Francia, Paris. Bótovos de menos a todos, Clara está aquí conmigo, estoulle a dar leite e as sobras da miña comida. Atópase degustando. Eu acabo de erguerme, de soñar... Quérovos dicir algo. Coma sempre...

Os nenos, de pequenos, xogan as agachadas. As estrelas fugaces causan en nós dexesos. A escuridade oculta os corazóns. O meu e o teu, as estrelas o iluminan esta noite. Os nenos que somos, que xogamos. Sentir dun vento apagado polo soplido da realidade. Soños de auganeve sen definir dun amor sen comezar. O rapaz chora, o rapaz chora. Tócache pandar e aínda non me atopaches...

O vento chora a miña música, a miña cabezada, os meus soños. A bagoa que lastimo na robusta parede dun castaño. As follas caen, soplamos para erguelas...

Así acababa o seu artículo de hoxe, enmarcaba un flas-back clásico... De pistolas ruíns que perforaban as almas. Eran esas balas bicos sen dono. Bicos perforadores nun corazón equivocado que debía ser cambiado. Sinceramente, non entendo de que falaba...

Nada de iso importaba, as bagoas choraban máis ca onte. A margarida nun quérote ou nun rotundo non tornaba a afirmación. A lúa e o Sol competían polo seu dominio. Era como a loita entre os soños e a realidade, as preguntas sen resposta dun orador confuso que guía ovellas contra o idealismo. A perforación de soños enfrascados nun perfume do que nunca me chegaba unha sobredose, o perfume que gustaba. A lúa estaba chea e o rapaz choraba. Un rapaz que cantaba a lúa o que non lle proporcionou o Sol...

A margarida quedábase xa sen doces pestañas brancas. Que facilidade a de romper corazóns cando temos moitos. O perfume dirixíase a lúa, mentras tanto, Neruda pedía silencio porque incluso cando calabas... gústabasme...