Janis

Vivía eu obsesionado co seu caderno, a súa vella libreta de invencións que a súa mente maquiavélicamente creaba. Nunha páxina do periódico disfrazaba as nosas historias. 
Cada día un novo artigo, eran os anos vinte e o seu caderno víñase a chamar "Emulando a Joyce" e debaixo da cabeza, o título do diario oculto da vida. Como xa dixen antes, escondida nas metáforas máis fermosas do percorrido da súa alma.

17 de Abril de 1921.

Unha folla que se balanceaba co vento. Parecía que bailaba...

Atópome en Francia, Paris. Bótovos de menos a todos, Clara está aquí conmigo, estoulle a dar leite e as sobras da miña comida. Atópase degustando. Eu acabo de erguerme, de soñar... Quérovos dicir algo. Coma sempre...

Os nenos, de pequenos, xogan as agachadas. As estrelas fugaces causan en nós dexesos. A escuridade oculta os corazóns. O meu e o teu, as estrelas o iluminan esta noite. Os nenos que somos, que xogamos. Sentir dun vento apagado polo soplido da realidade. Soños de auganeve sen definir dun amor sen comezar. O rapaz chora, o rapaz chora. Tócache pandar e aínda non me atopaches...

O vento chora a miña música, a miña cabezada, os meus soños. A bagoa que lastimo na robusta parede dun castaño. As follas caen, soplamos para erguelas...

Así acababa o seu artículo de hoxe, enmarcaba un flas-back clásico... De pistolas ruíns que perforaban as almas. Eran esas balas bicos sen dono. Bicos perforadores nun corazón equivocado que debía ser cambiado. Sinceramente, non entendo de que falaba...

Nada de iso importaba, as bagoas choraban máis ca onte. A margarida nun quérote ou nun rotundo non tornaba a afirmación. A lúa e o Sol competían polo seu dominio. Era como a loita entre os soños e a realidade, as preguntas sen resposta dun orador confuso que guía ovellas contra o idealismo. A perforación de soños enfrascados nun perfume do que nunca me chegaba unha sobredose, o perfume que gustaba. A lúa estaba chea e o rapaz choraba. Un rapaz que cantaba a lúa o que non lle proporcionou o Sol...

A margarida quedábase xa sen doces pestañas brancas. Que facilidade a de romper corazóns cando temos moitos. O perfume dirixíase a lúa, mentras tanto, Neruda pedía silencio porque incluso cando calabas... gústabasme...