Respirando

Cantábame o oido entre susurros e berros, entre picos e montañas. Entre burbullas e trozos de pedra que provocaban feridas na miña cara, esa a que chaman a imaxe da alma...

Un soneto de amargura, unha telearaña perdida. Unhas gafas de mundo. Unha muller propaganda de amor maldito, entendida polos que non entenden, por tolemia dun anuncio subliminal que non existe. Quixera as gafas...

Pídenme que me sente, a acústica sería mellor así. Ela cántame entre susurros e aullidos. Ela cántame, non tardará en deixar de facelo...

Ese que me choraba antes,
ese que me apagaba as velas,
ese que suspirou a derradeira.

Preocúpame a vez o tempo, non o de maña. O divagar das horas. Grandes filósofos din que este pasa máis despacio cunha respiración acompasada e tranquila. Preocúpame que o tempo pase, que esa dulce melodía se apague como o lume que apaga a cera, que nos deixa na máis absoluta escuridade porque nesta alma, como mostra a súa imaxe chamada cara, tempo atrás quedamos sen luz eléctrica...

Intentando sorrir atopei un forte soplido, ese feito provinte do inferno.

03