Fría plata, as súas palabras

A rapaza perdeu o norte... O seu pelo escuro, a súa bágoa encaprichada. A soidade permanente da alma que tiña encerrada. Era ela un páxaro sen luz e por momentos cego. Era unha pulseira, un nome. Un número co que a marcaron coma a todos, igual que as vacas...

Ninguén entendía a aquela rapaza que voaba nas bolboretas, que choraba cas apertas e que cosía corazóns de lá branca en robustas paredes de frío metal...

Unha muller perdida. Cunha brúxula nun barco, con máis dun capitán de guía. Aquelas catro brúxulas que marcaban catro direccións. Aquel indicador que perdeu o norte. Son agora tres.

Esta nena acaríciase o pelo, mira a estrela polar buscándoo. Mira e divisa por riba das ondas que trae o mar. O corazón do norte cosido con lá vermella...

Os seus beizos, un bico...
A súa tela un latido.
As ondas do mar fortes,
Son elas, buscan o pobre...

E a estrela, fugaz, desaparece.
Efímera esta a felicidade.
O navío perdido que perece
As ondas deboran a lá.
Muller perdida, corazón roto.
A busca-las indias...

E ela se incorpora na area, onde divisa as estrelas.
E nela brota un Tsunami, onde divisa a súa perda...
E a lá romperá o ser cosida!