Vendas de gato

A venta susurraba silencio nos seus ollos. A súa maquiavélica mente permitía pensar sen sentidos.

A túa boca me susurraba un silencio, un bico. Un látigo de sabiduría. Un látigo de coñecemento do mundo. Un látigo porque lle doía saberse dominada.

A venda non caía, as persoas necesitaban ver. A venda non caía... Tras ela, olvidábame de ti.

E penso logo existo, coñécete a ti mesmo. Ollos que mans non vían para arrancar tal venda.

No fondo coñézome, coñézote. No fondo coñecémonos. Nese escuro fondo que ninguén ve. Sabemos que estamos encerrados, nunha xaula quizais. Sabemos que a armonía non existe. Que somos tigres sociais que morden por dominar, que se asocian para dominar. Tigres cun poder de devastación maior. Somos tigres nunha xaula da que non podemos saír...

E o pobre e pequeno gato, cas súas pupilas, nos contaba ese mundo...