Medo que escondes a miña música.
Na alma, que esconde sonoramente
unha frauta de vivencias lúdicas.
E encérrase só o nectar demente.
As rosas, do campo, inútiles pastan.
Cos pétalos, luces na sombra do Sol.
As bolboretas que as bican, ladran
no medo de amar que oprime á flor.
No ocaso, cantan os grilos monótonos
no repentino susto da escuridade,
nun luar triste, silencioso e homólogo.
Da boca deles, nas bágoas das súas faces.
No hay comentarios:
Publicar un comentario