Amor con corazón que palpita
na libre cadea de duras costelas.
Amor do fermoso bico que mira
os beizos fusionados da alma.
Inventa memorias meu pensamento,
futuros paranoicos e imposibles
Inventa tolemias meu pesadelo
nas orellas drogadas do cerebro.
Nos parques voando fuxen andoriñas
lamentándose da próxima fría choiva.
Medo ó vento e tempo que desafía
mentras eu emigro na fusión de seres.
Con ela libremente canta o meu motor
que corazón se chama, que voa infinito.
Con ela emigro e hospédome na razón
dos bicos de sorrisos dunha aperta.
Con ela olleo o mundo fértil e circular.
O seu aroma, o seu pensamento, o seu aire
que respira a extremidade chamada man.
os meus ollos eclipsados na mirada súa.
Con ela alzan as ás andoriñas erguidas
que nos levan fácil co vento acompañante
que move os beizos pegados na cima
E amamos eses ollos que coloreamos no ceo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario