asoballando a alma que hoxe non soña.
E no recordo lambo o gusto da vida.
As pupilas dilatadas que inventan imaxes
debuxadas nun boceto sensual dunha sombra.
E no pasado deformo os rostros.
O Sol chama as portas do horizonte baleiro
que escondido encéndese con lume e contento.
E na memoria, esa noite non soñaba...
Os ollos erguen a mirada superflua do canto
do galo enfeitizado e alporizado con desgarro.
No meu canto; os ollos coma pratos...
No hay comentarios:
Publicar un comentario