Taladro de paraugas

E sorrín nas letras que me torcían,
para afundir en parénteses os meus beizos.
Rosmaba a lareira ennegrecida polo fume...
Rosmaban meus pulmóns que tosían odio.

Sorrín por odiarte, hipócrita!
O luar da túa man semella unha cara escondida.
A pel da felicidade arañou a carne viva...

Choras, finaches de ledicia...
O meu doce sentir só come papilla.
Os paraugas choran aguxereados.
O teu taladro gotéame...

E segues xogando ó escondite...