A cordilleira me asoballa,
xa non sei por onde chora.
Ameazantes precipicios...
Finou a semilla que me fixo medrar,
a protección... O meu árbol solitario,
verde antes. É negro agora pola polución.
A miña face, un corcho deshidratado...
A miña cara, o espello da alma...
E todos límpanse nas miñas follas.
Medo teño de que as rochas me rompan.
O tallo caia, os montes me axifixien.
Teño medo da miña alma mais das pupilas.
Dos traseúntes. Da pompa escachada...
Os montes están a piques de caer.
Son un amazonas máis, sociedade!
Xa quebrei, transeúntes?
véxome cego e só...
Véxome no espello dun vampiro!
No hay comentarios:
Publicar un comentario