A tolemia do río me perseguía,
os versos afables eran pescados.
Preocupábame o son que latexaban.
As palabras que se comen burbullas...
Bágoas que seducen con música,
todo son claves de sol nun río contradictorio.
A miña lingua de escamas torcía, o brillo da noite tamén...
As palabras dobraban, algunhas, en burbullas...
Escama trabada, e que difícil é ser peixe.
Tecendo os seguintes fíos me atopo.
Os fíos nos que ficarei, nos que buscarei.
O fío no que estamos picando, sociedade...
Xerxei de lá, miña vida. Cantos laberintos.
E as burbullas que comen palabras...
No hay comentarios:
Publicar un comentario