Ocupas

Cuartos desertos que choran bágoas nas ventás.
O solpor, na miña frente, tamén choromica...
As ventás iluminan a habitación do ocupa.
A escuridade está na alma só na longa noite.

Ocupa que se ergue
Desespereación silenciosa.
Parloteo no cubo, con el...

Porque a ventá que chora
veu caer o corazón pola fiestra, ata pechala...

Porque el é un cadáver
caído e chorado con barba no motor do sangue
Porque aínda lle rasca...
Porque ocupa soedade, sáciase nela...

Pola mesma razón, sen ter que ver
O correcamiños velozmente nunca é capturado.
Pola mesma razón non para de chover
e os claros son oasis de fortes doses de dopamina...