Pobo de tempo dentro
versado en mil anacos,
con húmedas pedras e rústico sabor.
Con aromas de vento, con arelas de outono.
Con Marías, ilustradas no coñecemento social.
Con Marías, ilustres amigas das falas dos extraños.
Con cantigas, dos vellos namorados do romanticismo
Con cantigas, que choran a pobreza do bohemio.
Pobo do coñecemento e vangarda.
Do estudante de troula. Do Derbi pasado.
Da escrita galeguista e capital.
Pobo dos tintos e blancos, dos mil idiomas por mil camiños.
Pobo familiar con cidade, vila de cregos do turismo.
Da miña divagación e lamento, do choro endentado da sonrisa.
Meu pobo, meu lar. Miña comida dos abastos...
E camiñando choro as bágoas que caen do ceo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario